Ռուսաստանի ԱԳՆ-ն հայտարարություն է տարածել՝ քննադատելով Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունները և նրա քաղաքականությունն Արցախի հարցում: Հայտարարության մեջ ասվում է.
Հայաստանի Հանրապետության վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի՝ 2023թ. սեպտեմբերի 24-ի՝ անկախության մասին ուղերձը պարունակում է անընդունելի հարձակումներ Ռուսաստանի դեմ և չի կարող առաջացնել այլ բան, քան մերժում։ Փորձ է ազատվել ներքին ու արտաքին քաղաքականության մեջ ձախողումների պատասխանատվությունից՝ մեղքը բարդելով Մոսկվայի վրա։ Փաշինյանի վերջին խրատները հաստատում են ավելի վաղ արված մեր այն եզրակացությունները, որ Արևմուտքից ներշնչված և պաշտոնական Երևանի կողմից հրահրված գործընթացները, սեփական երկրի և մեր դաշնակցային հարաբերությունների համար կործանարար գործընթացները կրում են ոչ թե էպիզոդիկ, այլ համակարգային բնույթ։
Կառավարության ղեկավարը, փաստորեն, խոստովանեց, որ այս ամբողջ ընթացքում հանրապետությունը միտումնավոր պատրաստվել են Ռուսաստանից շրջվելու։ Նրանց քայլերը, որոնք կոչված են ստեղծելու Հայաստանի զարգացման նոր՝ արևմտյան վեկտոր, ոչ համոզիչ կերպով արդարացվում են Ռուսաստանի Դաշնության և ՀԱՊԿ-ի ենթադրյալ սխալներով։ Միևնույն ժամանակ մոռացության է տրվում, որ մեր պետությունները մեծ մասամբ ունեն համանման շահեր անվտանգության և զարգացման հարցերում, և Միացյալ Նահանգները և ՆԱՏՕ-ի այլ երկրներ իրենց նպատակ են դրել ոչ միայն ռազմավարական հարված հասցնել Ռուսաստանին, այլև ապակայունացնել մեր ընդհանուր Եվրասիական տարածությունը
Ռուսաստանը միշտ հավատարիմ է եղել իր դաշնակցային պարտավորություններին, հարգել է հայկական պետականությունը և երբեք հանրապետությանը չի կանգնեցրել ընտրության առաջ՝ մեզ հետ, թե մեր դեմ։ Մոսկվան մեծամասշտաբ օգնություն է ցուցաբերել և շարունակում է ցուցաբերել եղբայրական Հայաստանին անվտանգության, տնտեսության և մշակույթի ոլորտներում։ 2020թ. աշնանը հենց Ռուսաստանի Դաշնության և անձամբ նախագահ Վլադիմիր .Պուտինի ջանքերով հնարավոր դարձավ կանխել Հայաստանի լիակատար պարտությունը։ Եթե Նիկոլ Փաշինյանը շաբաթներ առաջ համաձայնվեր զինադադարի, կորուստն ավելի քիչ կլիներ: Վերջապես, ռուս խաղաղապահների անձնուրաց գործունեությունը Լեռնային Ղարաբաղում, երբեմն սեփական կյանքի գնով, ուղղակիորեն հաստատում է Ռուսաստանի շարունակական հանձնառությունը կատարելու իր չափազանց դժվար առաքելությունը՝ ի շահ Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև խաղաղության հասնելու։ ժողովուրդներ, որի մասին Նիկոլ Փաշինյանը նախընտրեց լռել:
Կարդացեք նաև
Մեր երկիրը, չնայած հանրապետությունում ռուսական ընկերությունների համար արհեստական դժվարություններ ստեղծելու մասին ավելի ու ավելի հաճախակի հնչող ազդակներին, անշեղորեն վարում է Հայաստանի հետ տնտեսական և ներդրումային կապերի աճի կուրս ինչպես երկկողմ, այնպես էլ Եվրասիական տնտեսական միության շրջանակներում։ Այսօր դրանք ցուցադրում են ռեկորդային դինամիկա՝ նպաստելով Հայաստանի տնտեսության տպավորիչ աճին և քաղաքացիների բարեկեցությանը։
Ռուսաստանը վճռականորեն հանդես է գալիս Հայաստանի հետ ընդհանուր մշակութային և կրթական տարածության ամրապնդման օգտին՝ չնայած Հայաստանի առանձին ներկայացուցիչների՝ հումանիտար ոլորտում փոխշահավետ նախագծերի առաջընթացը դանդաղեցնելու փորձերին։
Տարածաշրջանային հարցերում Նիկոլ Փաշինյանը, փոխանակ հետևելու Ռուսաստանի, Ադրբեջանի և Հայաստանի ղեկավարների միջև 2020թ. նոյեմբերին կնքված ջենթլմենական պայմանավորվածությունը՝ Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցը գալիք սերունդներին թողնելու վերաբերյալ, ենթարկվեց Արևմուտքի հորդորներին։ Պրահայում և Բրյուսելում նա որոշեց գործել 1991թ. Ալմաթիի հռչակագրի հիման վրա՝ ճանաչելով Ադրբեջանի ինքնիշխանությունը Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ։ Սա հիմնովին փոխեց 2020թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության ստորագրման պայմանները, ինչպես նաև ռուսական խաղաղապահ կոնտինգենտի դրությունը։ Հայաստանի ղեկավարության անհեռատեսության պատճառով հնարավոր չեղավ կյանքի կոչել Հայաստանի անվտանգության ամրապնդման ոլորտում մի շարք պայմանավորվածություններ, մասնավորապես, Նիկոլ Փաշինյանը չստորագրեց վեց երկրների ԱԳ նախարարների կողմից արդեն համաձայնեցված որոշումը՝ Ադրբեջանին սահմանակից շրջաններ ՀԱՊԿ դիտորդական առաքելություն ուղարկելու վերաբերյալ:
Իրավիճակը թեժացրեց նաև 2020թ. նոյեմբերի 9-ից հետո պաշտոնական Երևանի կողմից ԼՂ-ում հայկական զինված ուժերի շարունակվող ներկայության համառ ժխտումը, ինչը դարձավ վերջին սեպտեմբերյան էսկալացիայի հիմնական պատճառներից մեկը։ Սեպտեմբերի 20-ին խաղաղապահների ի միջնորդությամբ ձեռք բերված պայմանավորվածությունը՝ հայկական մնացած ստորաբաժանումները դուրս բերելու և «Լեռնային Ղարաբաղի պաշտպանության բանակը» ծանր տեխնիկայի և սպառազինության դուրսբերմամբ ամբողջությամբ զինաթափելու վերաբերյալ, բացահայտեց իրական պատկերը և ստեղծեց նախադրյալներ կայուն ապաէսկալացման համար:
2020-2022թթ. ամենաբարձր մակարդակով եռակողմ համաձայնագրերի իրականացումը կանգ է առել հիմնականում Հայաստանի ղեկավարության անհետևողական դիրքորոշման հետևանքով, որը Ռուսաստանի և Ադրբեջանի հետ ռիթմիկ աշխատանքից ավելի՝ գերադասեց խույս տալ և վազել դեպի Արևմուտ: Կորցվեց թանկարժեք ժամանակ, որի ընթացքում կարելի էր զգալի առաջընթաց գրանցել խաղաղության պայմանագրի համաձայնեցման, սահմանի սահմանազատման և տարածաշրջանային հաղորդակցությունների ապաշրջափակման առումով, ինչը կդառնար Հայաստանի համար լրացուցիչ գործոն անվտանգության ապահովման համար։ Հատկանշական է նաև, որ Եվրամիության հովանու ներքո անցկացված վերոհիշյալ Պրահայի և Բրյուսելի հանդիպումներում Հայաստանի վարչապետը, ճանաչելով Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, չի հիշել Ղարաբաղի հայերի իրավունքների ու անվտանգության մասին։ Այսօր էլ մենք պաշտոնական Երևանի կողմից չենք տեսնում որևէ մեծ շահագրգռվածություն՝ օգնելու լուծել ԼՂ-ում հրատապ խնդիրները. խոսքը հրադադարի պահպանման, հումանիտար իրավիճակի բարելավման, կայուն երկխոսության հաստատման համար բարենպաստ պայմանների ստեղծման մասին է:
Պատրաստեց Վիկտորյա ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆԸ
