Ինչի՞ համար էին հայ-ամերիկյան զորավարժությունները, եթե դրանց իրականացման պահին անգամ թշնամին հարձակվում է հայկական հողի վրա, իսկ նրանք ոչ մի դեր չեն խաղում։ Գուցե դրանք բացառապես մի իմաստ ունեին՝ ռուսին մեր դեմ հանելո՞ւ։ Ի՞նչ իմաստ ուներ ամիսը մեկ Բրյուսել ու Պրագա գնալը, Մակրոնի ու Բլինքենի հետ սիրախաղեր անել, եթե ամենավճռական պահին նրանք մատը մատին չէին տալու մեր Արցախը կոտորածից փրկելու համար։ Ինչո՞ւ էին ԵՄ դիտորդներ գալիս տարածաշրջան, որ Հայաստանը տարանջատեն Արցախից եւ հանգիստ դիտեն, թե ինչպես է Արցախը հանձնվո՞ւմ։
Հիմա այս ամբողջ միջազգային հանրությունը՝ անզգա ու ստոր հայացքով, ուշադիր հետեւում է, թե ինչպես են երեխաներ զոհվում Արցախում, ինչպես են մարդկանց զրկում հայրենի հողում ապրելու իրավունքից եւ ինչպես են բանտեր կառուցում, որտեղ իրենց հայրենիքի համար կռված հերոս տղաներին են բանտարկելու՝ ասես քրեական հանցագործների։ Ո՞ւմ էին պետք Անդրեա Վիկտորինի, ԱՄՆ դեսպանի հետ ամենօրյա հանդիպումներն ու լայնաժպիտ լուսանկարները, եթե նրանք հորդորելու էին, որ մենք համաձայնենք ագրեսորի, բռնարարի, զավթիչի անօրինական պահանջներին եւ մեր ազգի լավագույն հատվածին՝ արցախցիներին տնավեր անենք։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
