Արցախի մայրաքաղաք Ստեփանակերտի բնակիչները հիմնականում ապաստանել են բնակելի շենքերի նկուղներում, իսկ տարբեր շրջաններից տեղահանված եւ Ստեփանակերտ տեղափոխված արցախցիները՝ պետական հիմնարկ-ձեռնարկությունների ապաստարաններում:
Շուշեցի Ալվինա Ներսեսյանը, որը 2021 թվականի պատերազմից եւ Շուշիի հանձնումից հետո, ամուսնու եւ երկու որդիների հետ բնակվում էր Ստեփանակերտում, քիչ առաջ Aravot.am-ի հետ զրույցում ասաց. «Ամբողջ շենքով տեղափոխված ենք նկուղ, ռմբակոծության ձայներն ընդհանրապես չեն կտրվում: Ոչ մի ձեւով չենք կարողանում կապ հաստատել ծանոթ-բարեկամների հետ, որովհետև ինտերնետային կապը վատ է, դե հեռախոսային կապի մասին էլ չենք խոսում: Հիմա էլ, որ խոսում եմ, կարող ես լսել… խփում են..»:
Կապն ընդհատվեց:
Կարդացեք նաև
Ավելի ուշ, երբ կապը նորից վերականգնվեց, հետաքրքրվեցի՝ ուտելու բան ունե՞ք:
«Не особо»,-եղավ պատասխանը:
Մարդիկ վախեցա՞ծ են, խուճապ կա՞՝ հետաքրքրվեցի:
Տեւական լռությունից հետո զրուցակիցս կրկին արձագանքեց՝ ասելով, որ այո, վախեցած են, որովհետեւ հասկանում են՝ «սա վերջն է»: Բայց խուճապ, ասաց՝ չկա. «Սառած, սարսափած»:
Ադրբեջանից, Հայաստանից, տարբեր երկրներից բնակչության դուրս գալու համար հումանիտար միջանցք տրամադրելու մասին հայտարարություններ են անընդհատ հնչում. հարցրեցի՝ մարդիկ ինչպե՞ս են դրան վերաբերվում:
«Ո՞նց, ամեն տեղից կտրած են: Մենք չենք լսել: Ու մեր տղամարդկանց ստեղ թողնենք դուրս գանք՞, չի լինի»,- Ալվինայի հետ խոսակցությունը կրկին ընդհատվեց:
Ալվինայի հետ ընդհատված զրույցից որոշ ժամանակ անց, ստեփանակերտցի մեկ այլ ծանոթուհիս, Ալիսիան, տեղեկացրեց՝ «Մի տասը րոպե է կրակոցները դադարել են»:
Նելլի ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
