Ըստ էության, մեր հասարակությունը, գոնե` Երեւանի բնակչությունը, ապացուցեց, որ ինքն այնքան վատը չէ, որքան իր իշխանությունը:
Այնքան թքած չունի իր երկրի ինքնիշխանության, անվտանգության վրա, նրա համար միեւնույնը չէ, թե ինչ է կատարվում Արցախում, թե ինչ է բանակցում Նիկոլ Փաշինյանը, ինչ հայտարարություններ է անում, ինչ է ստորագրում, ինչ օրենքներ է ընդունում, ինչ ուղղությամբ է տանում մեր երկիրը:
Հաջորդ մեսիջը, որ փոխանցեց ընտրության չգնացած 72 տոկոսը:
Ասաց, որ ինձ համար բոլորովին միեւնույն չէ, թե ում եմ ընտրում` ինձ առաջարկված թեկնածուների մեջ ես չեմ տեսնում իրական ընդդիմադիրի, լավ առաջնորդի, արժանի մարդու, ում հանգիստ խղճով ձայնս կտամ, ինձ այլեւս հնարավոր չէ խաբել «թող Նիկոլը չլինի, ով ուզում է լինի»՝ 2018-ից վարկաբեկված կարգախոսով: Մարդիկ այլեւս ասում են` Նիկոլին չենք ուզում, բայց նաեւ փակ աչքերով որեւէ մեկի հետեւից չենք գնա, մենք 2018-ից դասեր ենք քաղել:
Կարդացեք նաև
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
