Հայաստանում առաջացած կործանարար անտարբերությունը կարելի է պայմանավորել երկու հանգամանքով: Կամ մարդը կորցրել է ճշմարտությունն ընկալելու կարողությունը, կամ էլ մարդը հոգնել է և իրեն ձեռնտու չէ ընկալել ճշմարտությունը:
Ճշմարտությունը մեկն է: Այն կամ տեսնում են կամ էլ՝ ոչ: Ճշմարտությանը չառերեսվելու դեպքում հասարակությունները հայտնվում են այն իրավիճակում, որում մենք ենք:
Օրինակ, շրջանակներ կան, որոնք իրապես հնարավոր են համարում արցախցիների արժանապատիվ կյանքն Ադրբեջանի ենթակայության ներքո: Հայաստանյան իշխանությունների՝ Արցախի հարցով վարվող քաղաքականությունը պրագմատիզմի բացակայության հերթական դրսևորումն է:
Մինչդեռ հարաբերական ծաղկունք ապրելու համար հասարակությունը պարտավոր է ունենալ ճշմարտությունը տեսնելու և իրատեսությամբ առաջնորդվելու կարողություններ: Ցավոք, սա առավել բարդ է դառնում հայ մտավորականության պասիվության և դեմք չունեցող քաղաքական գործիչների ֆոնին:
Կարդացեք նաև
«Ռուսներին քշենք, հանգիստ ապրենք», «Երևանում եթե ՔՊ-ն չհաղթի, ռուսի գործակալները մեզ օրուարև չեն տա», «Ղարաբաղը 30 տարի առաջ ծախել, պրծել են», «Նիկոլը գնա, Քոչարյա՞նը գա»: Սրանք լայն տարածում ունեցող «պադիեզդային» մեջբերումներ են, որոնք ի ցույց են դնում հայ հասարակության (առնվազն մի զգալի մասի) բթացումն ու դեգրադացումը:
Միջին հայը հայրենասեր է, իր երկրի մասին մտածող, անհանգստացող: Ցավալի է, որ պոպուլիստական և ականջներ շոյող արտահայտություններն այս տեսակ ներգործություն են ունենում ժողովրդի վրա: Անհատը պետք է այնքան իմաստություն ունենա, որ թույլ չտա իրեն «ֆռռացնեն» և գրավիչ ստերով սիրաշահեն: Հեշտ համոզվող անհատը, մտավոր իմաստով, նմանվում է ստրուկի:
Ի վերջո, ճշմարտության ընկալումն է ապահովում ազատ, մտածող, քննադատական միտք ունեցող և ոչ-անտարբեր քաղաքացու գոյությունը: Ճշմարտության ընկալումն է զարգացման գրավականը, և ճշմարտության ընկալումն է քաղաքական ճիշտ որոշումների հիմնասյունը: Կարելի է ավելացնել, նաև, որ ժողովրդավարության հիմքն էլ է հենց ճշմարտության ընկալումը, որովհետև ժողովրդավար լինելու համար պետք է ունենալ ճշմարիտ ժողովուրդ:
«Սուտը ստրուկների և տերերի կրոնն է։ Ճշմարտությունը ազատ մարդկանց կրոնն է», – Մաքսիմ Գորկի:
Մենք ենք որոշում՝ Հայաստանը ստրուկների՞ և տերերի՞, թե՞ ազատ մարդկանց երկիր է:
Արսեն ԱՅՎԱԶՅԱՆ
