1. Առաքյալները
Հաճախ էի լսում՝ Արցախում դասեր լինելո՞ւ են… Մեր պատմությունն եմ հիշում, երբ ցեղասպանվող, Դեր-Զորի անապատ քշված հայ մայրը ավազի վրա էր հայերեն տառերը սովորեցնում իր զավակին, երբ հայրենիքի համար կյանքը նվիրաբերող հայը վերջին շնչում իր արյամբ է հայերեն տառեր գրել՝ հավերժ հայեցի ապրելու պատգամը հղելով եկող սերունդներին։
Դժվար է, որ կողքից լսում եմ վրդովված ծնողի խոսքը, թե իր երեք երեխային չի կարողանալու սոված ուղարկել դպրոց։ «Հաց չկա»-ն մեր երեխաների ականջներում զնգում է օրվա դատավճռի պես։ Ու մտածում ենք, թե ինչպես ենք նայելու նրանց աչքերին, երբ գիտենք, որ դարը մերը չէ, երբ գիտենք, որ շատ հարցերի պատասխաններ մնալու են օդում։
Ու մի պարտադիր, բայց անպատասխան հարց, թե ինչով են մեղավոր մեր երեխաները, որ պատերազմներով անցան, բախվեցին հայրենիք, հարազատներ կորցնելու վտանգին, դարձան այս աղետալի օրերի վկաները՝ իրենց վրա կրելով կյանքի դառնությունների կնիքը։
Կարդացեք նաև
Թոշակառու ուսուցչուհիս նորից ժամանակավորապես կդասավանդի դպրոցում` փոխարինելով նորածին երեխայի խնամքի համար արձակուրդում գտնվող հիմնական ուսուցչուհուն։
Գոյաբանական խնդրի առջեւ լինելով հանդերձ՝ հայրենիք կորցնելու ահասարսուռ օրերի մղձավանջով անցնելով՝ պիտի կրթենք սերնդին, ինչպես էլ որ լինի, ուսուցանենք, որքան հնարավոր է, դաստիարակենք այնպես, որ ոչ ոք չզգա իր ծանրությունն այս հողի վրա ու դառնա մեկը այն առաքյալներից, ով շունչ է տալիս, ապրելու հույս, ոգի, որ հայեցի կյանքը շարունակվի։
Ասում են՝ տետր չկա, գրիչ չկա, որտե՞ղ են գրելու աշակերտները։ Ստույգ չգիտեմ, գուցե կավիճ էլ չլինի գրատախտակին գրելու համար, բայց մենք պատրաստ պիտի լինենք մեր ձեռքերի ափերը դարձնելու տետրեր, մատները՝ գրիչներ, մեր ուսացանելիքը՝ հասանելի, որ չտուժի կյանքի մաքառումների խառնարանում հայտնված սերունդը։
Այս դժվարին ժամանակներում խոցելի ենք բոլորս եւ, որքան հնարավոր է, պիտի կյանքի կոչենք դպրոցական առօրյան, որ ապրեցնենք սերնդին՝ մեր հայացքը ուղղած լուսավոր գալիքին։
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Արցախ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
