Հանրային պատկերացումներում ներդրվում է այն մտայնությունը, թե ստեղծված իրավիճակի մեղավորը Ռուսաստանն է, որը չի օգնել Հայաստանին։ Իհարկե, չենք արդարացնում Ռուսաստանին, քանի որ կարող էր էապես աջակցել իր ռազմավարական դաշնակցին թուրք-ադրբեջանական ագրեսիային դիմագրավելու համար, բայց արտաքին մեղավորներ ու պատասխանատուներ միշտ էլ կարելի է գտնել, իսկ գլխավոր հարցն այն պետք է լինի, թե մենք ինչը այնպես չենք արել, որ պիտի անեինք։ Իրականում Արևմուտքին սիրաշահելու և այլ նպատակներով միտումնավոր կերպով Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների վատացումը միայն խնդիրներ է ստեղծելու Հայաստանի համար։ Դրա հետ մեկտեղ՝ Հայաստանը չպետք է վատացնի իր հարաբերությունները նաև Արևմուտքի հետ։ Ճիշտ է՝ ռազմական առումով Արևմուտքը Հարավային Կովկասում չունի այնպիսի ներկայություն, ինչպիսին ունի Ռուսաստանը, բայց տնտեսական և տեխնոլոգիական առումով ԱՄՆ-ը և արևմտյան մյուս երկրները շատ մեծ ազդեցություն ունեն գրեթե բոլոր տարածաշրջաններում։
Եթե Ռուսաստանը ահռելի տարածք, բնական ռեսուրսներ ու մեծ բնակչություն ունեցող երկիր է, հազիվ է դիմանում պատժամիջոցներին ու լրացուցիչ միջոցներ է ձեռնարկում ռուբլու փլուզումը կանխելու համար, ապա կարելի է պատկերացնել, թե ինչ տեղի կունենա փոքր Հայաստանի հետ, երբ այն հայտնվի արևմտյան պատժամիջոցների տակ։ Այսինքն՝ Հայաստանի շահերից չի բխում նաև կոնկրետ հակաարևմտյան քայլերի ձեռնարկումը, ինչի փորձ Փաշինյանի իշխանությունը ևս ունի։ Օրինակ՝ երբ Ռուսաստանի հետ պայմանավորվելու արդյունքում ՀՀ իշխանությունները հումանիտար առաքելություն ուղարկեցին Սիրիա, որին էլ հետևեց ՀՀ-ում ԱՄՆ դեսպանատան կոշտ արձագանքը։ Հայաստանը տարիներ շարունակ փորձել է փոխլրացման քաղաքականություն վարել և գտնել այն կետերը, որտեղ գերտերությունների շահերը համընկնում են կամ առնվազն չեն բախվում։ Դրա արդյունքում հաջողվել է հավասարակշռություն ապահովել, իսկ Փաշինյանը ոչ միայն խախտել է այդ բալանսը, այլև մի դեպքում Ռուսաստան է թեքվում, մի այլ դեպքում՝ դեպի Արևմուտք, ինչի արդյունքում փոքրանում է մանևրի դաշտը։
Արտակ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում։
