Արցախի օրհասական վիճակի, Հայաստանի ներքաղաքական ու բարոյահոգեբանական ընդհանուր լարվածության համատեքստում ուշադրություն է գրավում Նիկոլ Փաշինյանի քարոզչական այցը Սյունիք:
Հատկանշական է և այն, թե պաշտոնական քարոզչությունն ինչպես էր կաշվից դուրս գալիս հանրությանը համոզելու համար, որ ա) Երևանից Կապան օդանավով մեկնելը մի աներևակայելի, մի չտեսնված հնարավորություն է, որը երբեք չի եղել և միայն Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության շնորհիվ է հնարավոր դարձել, բ) ամեն ինչ ուղղակի հրաշալի է, պարզապես՝ չտեսնված, գ) կանոնավոր չվերթեր են լինելու, տոմսն էլ ընդամենը 20 հազար դրամ է արժենալու: Բայց բոլորն էլ հասկանում են, որ Երևան-Կապան կամ Կապան-Երևան չվերթերը էքստրիմի սիրահարների համար են: Այն իմաստով, որ ոչ ոք չի կարող վստահ լինել կամ իմանալ, թե ադրբեջանցիների մտքով երբ կանցնի կրակել օդանավի կամ օդանավակայանի, ուղևորների վրա:
Ավելին, օգոստոսի 19-ի ցուցադրական չվերթի ժամանակ էլ ադրբեջանական կողմն ակտիվացել է, ու վտանգն այնքան ակնհայտ է եղել, որ նույնիսկ փաշինյանական քարոզչությունն էր ստիպված հաղորդել, որ հյուրերն արագորեն տարհանվել են, ոչ մեկին ոչ մի վնաս չի եղել: Հա, բայց վտանգը մնացել է: Ավելին, ոչ մեկը չի՞ ցանկանում հարցնել, թե այդ ինչո՞ւ, այդ ինչպե՞ս եղավ, որ Կապանի հետ կապը օդանավի հույսին է մնացել: Ոչ մեկի մտքով չի՞ անցնում հիշել, որ Գորիս-Կապան ավտոճանապարհի մի ահռելի հատված, նույնիսկ առանց գրիչի մեկ շարժումի, այլ «բանավոր համաձայնությամբ» Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը նվիրեց Ադրբեջանին՝ հռչակելով, թե դա հազարավոր տարիներ ադրբեջանական տարածք է եղել: Հասկանալի է, որ «հազարավոր տարիները» մենք սարկազմով ենք նշել այստեղ, բայց Փաշինյանի ու նրա իշխանության մոտեցումը նման ենթատեքստ ուներ: Այդ զիջողականության հետևանքն այն է, որ այսօր Հայաստանի ամենառազմավարական մարզի մի զգալի մասի հետ ցամաքային կապը խիստ վտանգավոր «այլընտրանքային» ճանապարհով է ապահովվում:
Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում։
