Վստահ եմ՝ հայ հասարակության որակյալ մեծամասնությունը նախորդ գիշեր այդպես էլ չքնեց։ Մինչեւ գիշերվա 4-ը մենք գամված հետեւում էինք ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստին, որտեղ տարբեր պետությունների ներկայացուցիչներ Արցախի մասին էին խոսում, քննարկում Հայաստանին կապող միջանցքի խնդիրը։
Ազատորեն ամբողջ երկրագնդով մեկ երթեւեկող, միջպետական սահմանները ոչնչացրած, բոլոր հնարավոր ճանապարհներն ու ուղիները բացած աշխարհը փորձում էր մեզ համոզել, որ կարելի է օգտվել Աղդամի ճանապարհից՝ մոռանալով Լաչինի միջանցքի մասին։ Թույլ էր տալիս, որ մեր լկտիացած հակառակորդը ներկայացնի, որ ոչ մի ճանապարհ էլ փակ չէ, եւ ինքը ցեղասպանություն չի իրականացնում։ Եվ ոչ մեկը նրան չէր ասում՝ լավ, իսկ ինչո՞ւ թույլ չես տալիս, որ Լաչինի միջանցքը գործի, ինչո՞ւ արցախցին չի կարող ընտրել, թե որ ճանապարհով երթեւեկի եւ որով մթերք ու վառելիք ստանա։ Եթե մարդու իրավունքները հարգվում են, ո՞րն է այս բռնության բացատրությունը, եւ դա ի՞նչ կապ ունի Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության գաղափարի ու հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտի հետ։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
