Հարցազրույց լուսանկարիչ Ռոբերտ Բաբայանի հետ
– Յուրաքանչյուր լուսանկարչի լուսանկարչություն մատնահետքի պես միայն իրեն է բնորոշ, ձերն ինչով է յուրահատուկ:
– Ըստ իս՝ արվեստի յուրահատուկ կամ ոչ յուրահատուկ լինելու պիտակավորումը արժի թողնել կոնկրետ հանդիսատեսի խմբին ,որին ուղղված է այդ արվեստը:
Հետո չէի ասի, որ այսօր յուրաքանչյուր լուսանկարչի արածը միայն նրան է բնորոշ: Պոստմոդեռնիզմի դարաշրջանում դժվար է հասկանալ` որն է արտիստի սեփականը:
Կարդացեք նաև
– Ինչու սեւ-սպիտակ…
– Սեւ- սպիտակի մեջ արտասովոր դրամատիզմ կա: Գույները աչք են շոյում, բայց միևնույն ժամանակ շեղում են: Սեւ- սպիտակը ֆիքսում է դիտողի ուշադրությունը հոգեվիճակի, էմոցիոնալ բովանդակության վրա: Հետո այն հավերժ է… կարծես ժամանակից դուրս է: Լուսանկարը, որը արվել է երեկ, կարող է այնպիսի տեսք ունենալ, կարծես արվել է 50 տարի առաջ: Ու այդ գաղտնիքը լրացուցիչ գեղեցկություն է հաղորդում նրան:
-Ձեր աշխատանքներում ուղերձներ կան, օրինակ դրանցից մեկում ասում եք, որ ծխելը զիլ բան չէ: Իսկ ինչն է զիլ այս կյանքում:
– Բավական հեգնական է հարցնել սա մարդուն, որը 6 ամիսը մեկ թողնում է ծխելը ապա նորից սկսում ծխել (ծիծաղում է- Գ.Հ.): Երևի դա մի բան է, որ մի անգամ դառնում է սովորություն և երբեք էլ չի հեռանում: Այ թե ով ինչ է ընտրում ծխել ու դարձնել իր առօրյայի մշտական ուղեկցող, դա այլ հարց է: Եթե կան բաներ, որոնցից երբեք չեմ հրաժարվի, դրանք սիգարներն են…
Իսկ ինչ վերաբերվում է այն հարցին, թե ինչն է զիլ այս կյանքում… Կարող է պաթետիկ հնչել, բայց զիլ է սերը..Այն յուրահատուկ իմաստ է հաղորդում ցանկացած պրիմիտիվ բանի, ինչի դիպչում է՝ լինի դա մասնագիտություն, իր թե մարդ…
– Այսօր ով լավ սարք է ձեռք բերում, համարում է, որ լավ լուսանկարիչ է: Հնարավո՞ր է հետաքրքիր լուսանկարներ ստանալ սովորական սմարթֆոնով:
– Իհարկե, հնարավոր է, մանավանդ երբ խոսքը գնում է ուղղակի լուսանկարները սոցերում տեղադրելուն: Այսօրվա տեխնոլոգիաները թույլ են տալիս հեռախոսով եւ տեսախցիկով արված լուսանկարների տարբերությունը հասցնել նվազագույնի: Ուրիշ բան է, երբ որոշեք տպել այդ լուսանկարները.. Այ այդտեղ տարբերությունն ակնհայտ կլինի:
Ինչ վերաբերում է լավ աչք ձեռք բերելուն, եթե արտիստի կերտածի հետևում չկա ոչինչ, բացի սարքից, որը նա օգտագործում է, դա նշանակում է որ այն ինչ անում է նա կարող է անել ցանկացած ոք:
– Ձեր աշխատանքներում բեմադրված գեղեցկություն չկա, եթե անգամ կա բեմադրված կադր, ապա շատ ռեալիստական է եւ շատ իրական: Ինչպես եք վերաբերվում զուտ սիրունիկ աչք-ունք նկարելուն:
– Երևի չկա այնպիսի մարդ, որ ասեմ՝ այ իրեն երբեք չեմ լուսանկարի: Ցանկացած մարդուց կարելի է ստանալ ինչ-որ կերպար, եթե նա քեզ հետաքրքրում է: Իսկ առհասարակ չեմ սիրում կեղծ արտաքին: Ինձ միշտ հետաքրքիր են մարդու հույզերը, հոգեվիճակը, առավելագույնս բնականին մոտ ամեն բան…. Չափից շատ շպարը, պլաստիկ վիրաբուժական միջամտությունները զրոյացնում են իմ լուսանկարչական հետաքրքրությունը մարդու արտաքինի հանդեպ: Իհարկե, զուտ գեղեցիկ աչք-ունք նկարելու մեջ եւս ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում, քանի դեռ այդ աչք-ունքը բնական են, հակառակ դեպքում դրանք ասես վիրաբույժի կամ կոսմետիկայի գովազդ լինեն, որի մեջ ես անձամբ ոչ մի գեղարվեստական արժեք չեմ տեսնում:
– Լուսանկարչության մեջ ով է ձեզ համար էտալոնային:
– Բարդ է ինչ-որ մեկին էտալոնային համարելը՝ արվեստի ժանրում, որը դեռ 200 տարեկան էլ չկա : Լավագույններից մեկը, որ երբևէ վերցրել է ֆոտոխցիկը, միանշանակ Պիտեր Լինդբերգն է: Նրա ներդրումը լուսանկարչության մեջ և դրա միջոցով ազդեցությունը իրեն շրջապատող աշխարհի վրա, հսկայական է: Հայ լուսանկարիչներից բացարձակ լավագույնն է կանադահայ Յուսուֆ Քարշը: Նա հասցրել է լուսանկարել 20-րդ դարի ամենանշանավոր մարդկանց՝ Էյնշտեյնից մինչեւ Էլիզաբեթ թագուհի…
Զրուցեց Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ
Լուսանկարները՝ Ռոբերտ Բաբայանի ինստագրամի էջից
