ՀՅԴ Հայ Երիտասարդաց Դաշնակցության՝ Վաշինգտոնի «Անի» մասնաճյուղի անդամ Արենի Մարկոսյանի (լուսանկարում) մուտքը Հայաստան փաստացի արգելվել է: Հայաստանի իշխանությունների (եթե իրենց բառապաշարն օգտագործենք) «դուխը չի հերիքում» ուղիղ տեքստով ասելու, որ պատճառն այն է, որ այդ աղջիկը մասնակցել է «հակափաշինյանական» ցույցերի կամ անդամակցում է մի կառույցի, որը նման ցույցեր է կազմակերպել: Բայց, քանի որ սփյուռքահայերին հայրենիք չթողնելու դեպքերը մեկ տարվա ընթացքում հասել են մեկ տասնյակի, կարելի է չկասկածել, որ խոսքը նույն «սեւ ցուցակի» մասին է՝ այն հայերի, որոնք համարձակվել են չհիանալ Հայաստանի առաջին դեմքի «իմաստուն» ներքին եւ արտաքին քաղաքականությամբ:
Հայաստանի իշխանությունների դեմ Սփյուռքում ցույցեր են եղել նաեւ անցյալում: Մասնավորապես, նույն Դաշնակցությունը շատ բուռն ձեւով իր բողոքն էր արտահայտում 2009 թվականի Ցյուրիխյան արձանագրությունների դեմ: Չեմ հիշում, սակայն, երբեւէ նման միջադեպերի առիթով պաշտոնական Երեւանը «պատժամիջոցներ» կիրառեր:
«Ինչպե՞ս կարելի է անհարգալից արտահայտություններ թույլ տալ հայոց վարչապետի հասցեին»՝ սովորաբար էթիկական հարցերում այդ՝ ծայրահեղ բծախնդիր վերաբերմունքն են արտահայտում նրանք, ովքեր ՀՀ նախորդ ղեկավարների հասցեին սեռական հայհոյանքներ էին գրում կամ ողջունում էին դրանք: Բնականաբար, ես կտրականապես դեմ եմ նաեւ Փաշինյանի հասցեին վիրավորական արտահայտություններին: Բայց զայրույթի նոպայի պահին ընդունված որոշումը՝ պատժել ամբողջ կառույցը՝ դա, համաձայնեք, պետական քաղաքականության տեսակետից սխալ որոշում է:
Հայաստանի ցանկացած իշխանություն, անկախ գաղափարական տարաձայնություններից, պարտավոր է նորմալ, գործնական հարաբերություններ պահպանել ՀՅԴ-ի, ինչպես նաեւ սփյուռքյան այլ ազդեցիկ կառույցների հետ: Այդպես եմ ես հասկանում մեր պետական շահը՝ պետություն, որն, իմ կարծիքով, շատ ավելի մեծ հնարավորություններ ունի դիմագրավելու մարտահրավերներին՝ օգտագործելով ամբողջ հայության ներուժը: Ես սա ասում էի նաեւ անկախ Հայաստանի առաջին իշխանության իմ բարեկամներին: Թե որքանով էր դա ընկալելի՝ ուրիշ հարց:
Կարդացեք նաև
Բայց այն ժամանակ հակասություններն իսկապես գաղափարական էին: Իսկ հիմա ամբողջ խնդիրը խոցված ինքնասիրությունն է եւ մանր վրեժխնդրության փափագը: Երբ այդ պարանոյիկ դրսեւորումներն են դրվում քաղաքականության հիմքում, դա ոչ մի դրական արդյունքի չի հանգեցնում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
“Բայց այն ժամանակ հակասություններն իսկապես գաղափարական էին: Իսկ հիմա ամբողջ խնդիրը խոցված ինքնասիրությունն է եւ մանր վրեժխնդրության փափագը: Երբ այդ պարանոյիկ դրսեւորումներն են դրվում քաղաքականության հիմքում, դա ոչ մի դրական արդյունքի չի հանգեցնում:”
Իհարկե՝ մեծարգո պարոնի աբիժնիկ լինելը առավել քան ակնհայտ է, բայց փաստ է եւ այն, որ իր հակասությունները ազգային ուժերի հետ նույնպես գաղափարական են: Ըստ էության՝ ԼՏՊ-ի վերաբերմունքը ՀՅԴ-ի նկատմամբ այն ժամանակ ոչնչով չի տարբերվում Նիկոլի այժմյան հակադաշնակցական կապիկություններից: Պտուղը ծառից հեռու չի ընկնում. ԼՏՊ-ի քիրվայական միջավայրում մեծացած մեկից այլ բան սպասելը առնվազն միամություն կլիներ: Համոզված եմ, որ այստեղ կարեւոր են հենց գաղափարական նույն հակասությունները, այլ ոչ թե մեծարգո ազգակործան պատուհասի հոգեկան տվայտանքները…