Այդ ո՞վ չգիտեր, որ Արցախի հանձնումը 120 հազարին կանգնեցնելու է սպանդի առջեւ… Այդ ովքե՞ր են, որ երկրի հանձնումը տարանջատում են մեզ պատուհասած պաշարումից։
Օրվա ընթացքում, եթե լույսերը հանգած են, թույլ են կապի միջոցները, անհասանելի` համացանցը։
Վերջերս հացի համար հերթերը շատ ավելի են տեսանելի կամ հակառակն՝ այնքան արագ է հացը սպառվում, չես էլ հասցնում հերթ բռնել։ Սովորական է դառնում այն, ինչն ասում են՝ օգտակար է առողջության համար, այն է՝ հացի սահմանափակ քանակի օգտագործումը։ Ուղղակի թշնամին բացահայտ կերպով արցախցիներիս տանում է սովամահության՝ ձգտելով մեզ ենթարկեցնել իր կամքին։
Ձմռանը մենք ամիսներով մնացել էինք առանց բանջարեղենի, միրգ հիմա երազում ենք տեսնում, հոգ չէ: Բայց կա երկու բան, որ խիստ մտահոգիչ է՝ հացի սակավությունը եւ խուճապը։ Օրվա ընթացքում տարբեր խանութներ ես մտնում՝ հույսով, որ ինչ-որ բան կգտնես։ Օր օրի դատարկվող խանութները գուշակել են տալիս, որ ամեն նախորդ օրվան երանի ենք տալու։ Այն ամեն ինչը՝ թանկ, թե էժան, այդ պահին տեսար, հետո չես տեսնելու։
Կարդացեք նաև
ԱՂՈՒՀԱՑ-ով Արցախը ԱՂ-ի երես վաղուց չի տեսնում, իսկ ՀԱՑ-ի սակավության մասին արդեն վերն ասացի։
Հնարավոր չէ ընտրել մահվան ճանապարհը՝ հումանիտար աղետը կանխելու համար, երբ թշնամին մատուցում է մեզ Ակնա (Աղդամ)-Ստեփանակերտ ճանապարհը։ Արցախցուն անհրաժեշտ է Հայաստանին կապող Բերձորի (Լաչինի) միջանցքի բացումը կամ օդային ճանապարհ, որին կարող են միջնորդել միջազգային կազմակերպությունները։ Հավատա՞նք, որ 120 հազարի սովամահությունը կարող է արթնացնել աշխարհի խիղճը, երբ Արեւմուտքի նախաձեռնած վերջին բանակցություններն ավելի մոտեցրին մեր «մահը»` Արցախը նետելով գազանի երախը։
Ինչպե՞ս են իրենց զգում Արցախ հանձնող հողատուներն ու նրանց սատարողները: Գոնե ողջ մնանք՝ տեսնելու նրանց կործանումը:
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
ԱՐՑԱԽ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
