Թուրքիան ձգտում է, որ մի կողմից՝ Արցախը հայաթափվի, ու ռուս խաղաղապահները դուրս գան, իսկ մյուս կողմից էլ՝ բացվի, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքը», որի միջոցով իրականություն կդառնան պանթուրքական ծրագրերը։ Թուրք-ադրբեջանական տանդեմի ծրագրերի իրականացման արդյունքում փաստացի իրականացվում է Ռուսաստանին տարածաշրջանից վերջնականապես դուրս հանելու՝ Արևմուտքի ծրագիրը, իսկ ռուսական ղեկավարությունը մինչև հիմա կանաչ լույս է վառում Ադրբեջանի հանցագործությունների առաջ։ Ռուսաստանը Ուկրաինայի դեմ ռազմական գործողություններ սկսեց՝ պատճառաբանելով, թե Դոնբասի ու Լուգանսկի բնակչության իրավունքները ոտնահարվում են, սակայն երբ Արցախի բնակչությունը կանգնած է կոնկրետ ցեղասպանության վտանգի առաջ, ապա ռուսական կողմը ենթարկվում է ադրբեջանական պահանջներին։
Ռուսաստանը երկյուղում է անգամ խաղաղապահների ուղղաթիռների օգտագործման թեման քննարկել Արցախին օգնություն տրամադրելու համար։ Տարօրինակ է նաև Եվրոպայի դիրքորոշումը Արցախի հետ կապված։ ԵՄ-ն, որը միշտ հանդես է գալիս մարդու իրավունքների օրակարգի առաջ մղման դիրքերից, շարունակում է աչք փակել Ադրբեջանի գործողությունների առաջ։ ԵՄ-ից շարունակաբար կարևորում են Ադրբեջանից մատակարարվող էներգակիրների նշանակությունը՝ Ալիևին համարելով «վստահելի գործընկեր»։ Բրյուսելը նույնիսկ հայտնվել է բռնապետական Ադրբեջանից խնդրողի դերում, որպեսզի Բաքուն ավելացնի դեպի Եվրոպա գազի մատակարարումները։ Ադրբեջանը 120 հազար մարդու սովամահության է մատնել, սակայն Շառլ Միշելը դեռևս խոսում է Արցախի ու Ադրբեջանի երկխոսության մասին։
Իսկ Հարավային Կովկասում ԵՄ հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը լեգիտիմացնում է Ադրբեջանի հանցագործ քայլերը՝ նշելով, թե հումանիտար բեռների առաքումն Ակնայից Ստեփանակերտ կլինի Հայաստանից մատակարարումների փոխլրացումը։ Ստացվում է, որ գազի դիմաց ԵՄ-ն զոհասեղանին է դնում իր կողմից հռչակված ժողովրդավարության ու մարդու իրավունքների պաշտպանության սկզբունքները և շարժվում է մարդու իրավունքների վրա թքած ունեցող բռնատիրական Ադրբեջանի օրակարգով։ ԱՄՆ-ը նույնպես բավարար ճնշում չի գործադրում Ադրբեջանի վրա։
Արթուր ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում։
