Զրուցել ենք Տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար, ռեժիսոր Ռուբեն Բաբայանի հետ։
– 2021 թ․ Մոսկվայում տեղի ունեցավ Հայաստանի ու Ադրբեջանի հասարակության ներկայացուցիչների հանդիպում, որին մասնակցեցիք նաեւ Դուք։ Ժամանակին կարծում էիք, որ երկու ազգերի տարբեր ոլորտները ներկայացնող երիտասարդների համագործակցության հարցում հեռանկար կա։ Հաշվի առնելով վերջին իրողությունները՝ նույն տեսակետի՞ն եք։
– Հիմա էլ եմ կարծում, որ հեռանկար կա: Հակառակ դեպքում պետք է արձանագրենք, որ մեր ազգն այս հողում ապագա չունի: Իսկ հանդիպումները նաեւ այսօր են տեղի ունենում: Բազմաթիվ հարթակներում՝ մարզական, գիտական, մշակութային եւ այլն: Եվ եթե կարելի է իրար հետ մարդավարի շփվել ամերիկացիների, ֆրանսիացիների, վրացիների, ռուսների… ներկայությամբ, ի՞նչն է խանգարում դա անել tet-a-tet ադրբեջանցիների հետ։ Հեշտ չէ անցնել այդ ճանապարհը, բայց պատասխանատվությունը սեփական ժողովրդի հանդեպ ավելի կարեւոր է, քան «հայրենասերի» էժանագին հեղինակություն ձեռք բերելը:
– Սիրում ենք կրկնել, թե մշակութային ազգ ենք, մինչդեռ անհաղորդ ենք մշակութային գործընթացների, խնդիրների հանդեպ։ Ապրում ենք նյութականացված կյանքով, սպառողի հոգեբանությամբ, առանց մշակութային արժեքների։ Ի՞նչ անել, որտե՞ղ ենք թերացել։
Կարդացեք նաև
– Կարծում եմ՝ խնդիրը մշակույթն ու ժամանցը նմանեցնելու մեջ է։ Մշակույթն ազգի հիգիենան է: Արդյո՞ք մենք մաքուր ենք ապրում: Մաքուր՝ բառի բուն իմաստով: Իսկ կեղտոտ է ապրում նա, ով տեր չէ: Մենք ունենք խնդիր՝ մեզ այս երկրի տերը զգալու մեջ: Ոչ թե տեր՝ իրավունքների, այլ տեր՝ պարտավորությունների՝ երկրի հանդեպ:
Արա ԱԼՈՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
