Անուշ Սեդրակյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
Իսկ հիմա թշնամու մասին:
Ովքեր են մեր թշնամիները:
Առաջին հերթին արտաքինները, որտեղ ոմանք ներառում են ռուսներին (օրինակ՝ ես, իսկ ոմանք ընդհակառակը`ասենք, իմ ընկեր Արմեն Աշոտյանը):
Կարդացեք նաև
Ինչու դա էական չի այս պահին:
Բացատրեմ: Դա երկարաժամկետ ծրագիր է: Գեոպոլիտիկ հաշվարկները հետո կանենք:
Ինչ խնդիր կա հիմա
1.Իշխանության ներկայացուցիչները, ՀԿ-ականները, ինԾիլիգենցիան ընկած ամենուր կաթացնում են, որ Արցախը Ադրբեջանինն է և հայ ժողովուրդը համամիտ է դրա հետ:
2.Ինստիտուցիոնալ ընդդիմադիրները, վարձու պոլիտտեխնոլոգները, ավելի ճիշտ պոլիտխոտանը աբստրակտ կոչեր են անում առ ոչինչ, պախարակելով մյուսների նախաձեռնությունները`փոշիացնելով անկախության դիսկուրսը:
Թշնամին նա է, որ էքզիստենցիալ վտանգի դեպքում ստեղծում է ալտերնատիվ դիսկուրս: Դրա համար կապ չունի որ ռուս-արևմտամետ խաղերի մեջ մենք հետո ոնց ենք պայքարելու: Կապ ունի, թե ոնց մենք հիմա կպահենք մեզ արցախյան դիլեմայի վերաբերյալ: Որովհետև յուրայինին մատնող ազգը երբեք չի կարող հավակնել որևէ դերակատարման:
Գործնական երկու առաջարկ ունեմ
1.Պահանջում եմ, որ Արցախի խնդրով իշխանության եկած և նստած ՀՀ նախագահները Մեկ նախադասությամբ արտահայտեն իրենց դիրքորոշումը
Ա)Ես`Լևոն Պետրոսյանս համաձայն եմ (համաձայն չեմ), որ Արցախը լինի Ադրբեջանի կազմում: Ի վերջո`պիտի լսենք էդ «այո»-ն կամ «ոչ»-ը: Պահանջեք արագ:
2.Պայման դնել: ՔՊ-ական բոլոր այն պատգամավորները, որոնք տեսնում են Արցախը Ադրբեջանի կազմում, թող փորձնական կես տարով ընտանիքներով տեղափոխվեն Ադրբեջան:
Եթե կես տարուց հետո ամեն ինչ նրանց կյանքում բարեհաջող կընթանա, այնժամ մենք կհամոզվենք, որ զուր ենք դրսևորել այդպիսի անհանդուրժողական մոտեցում:
Թշնամին դա բացահայտ պատասխանների բացակայությունն է: Պահանջեք այդ պատասխանները: Բոլորից:
Շատ ճիշտ է ասում Անուշը, պետք է բոլորը բացեն իրենց խաղաքարտերը, ժողովուրդը պետք է իմանա ով ով է։