Դժվար է ասել, թե քանիսն են նկատել, բայց Ալիևի ու Փաշինյանի դիրքորոշումները նույնական են ոչ միայն Արցախի «պատկանելության» պահով (երկուսն էլ հայտարարում են, որ Արցախը Ադրբեջան է, և՝ վերջ), այլև Հայաստանի ժողովրդին պատերազմով սպառնալու հարցում: Նայեք, օրինակ՝ քպականների հայտարարությունները, նրանց զանազան ներկայացուցիչների ասածները առ այն, թե, օրինակ՝ Արցախը ադրբեջանական ճանաչելը քրեականացնելու նպատակով իրականացվող ստորագրահավաքը… կհանգեցնի պատերազմի: Բացի այն, որ նման բաներ հայտարարում են երկրի ու ժողովրդի գլխին պատերազմ ու աղետ բերածները, դա նաև յուրօրինակ ձայնակցություն է Ալիևին:
Ինչ վերաբերում է մնացյալ հարցերին, ապա կարելի է դիտարկել, օրինակ՝ Փաշինյանի ԱԽ քարտուղարի որոշ հայտարարություններ, որ արել է վերջին հարցազրույցներից մեկում:
Այսպես, Փաշինյանի իշխանության ներկայացուցիչը հայտարարել է, թե ՌԴ-ի կողմից Հայաստանին պայմանագրով նախատեսված զենք-զինամթերքը չտրամադրելու հարցը շարունակում է մնալ օրակարգային հարց հայ-ռուսական հարաբերություններում, սակայն չի քննարկվել ռուսական կողմի հետ Մինսկում վերջերս կայացած ԱԽ քարտուղարների հանդիպման ժամանակ: Բան հասկացա՞ք: Ավելի դանդաղ ու «կտորկտոր» դիտարկենք: Ռուսաստանի կողմից Հայաստանին պայմանագրով նախատեսված զենքը չտրամադրելու հարցը օրակարգային է: Հասկանալի՞ է, օրակարգային: Բայց երևի հենց դրա համար էլ այն չի քննարկվել վերջին հանդիպման ժամանակ: Դե, հա, ախր ո՞վ է դնում ու հանդիպումների ժամանակ օրակարգային հարցեր քննարկում: Դա ի՞նչ մի թիթիզություն է: Հետաքրքիր է, ի դեպ, որ եթե այդ օրակարգային հարցը չի քննարկվել, բա ի՞նչ են քննարկել: Օրինակ՝ թե ի՞նչ գնումներ պետք է անի այս կամ այն բարձրաստիճան քպականի կինը՝ Մոսկվայում, կամ մեկ այլ նման բան:
Ամենից խայտառակն այն է, որ դա պայմանագրով նախատեսված մատակարարում է, որը, սակայն, չի իրականացվել: Բացի այն, որ Փաշինյանի իշխանությունը թշնամուն բաց տեքստով տեղեկատվություն է մատուցում, որ անհրաժեշտ զենք-զինամթերք դեռ չի ստացել, մի բան էլ ցույց է տալիս իր բացարձակ անկարողությունը, որ կնքված պայմանագրի պայմաններում ինքն այնքան չկա, որ կարողանա նախատեսված զենքն ստանալ:
Կարդացեք նաև
ԱՐՄԵՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում