«Կադաստրի վկայականի» մասին փաշինյանական դատողությունները հետաքրքիր են մեկ այլ հարթությունում ևս։
Հայկական հոգեբանության մեջ ու արժեհամակարգում առանձնացվում են «տուն» և «օջախ» հասկացությունները՝ բոլորին հայտնի իմաստներով։ Տունը, ահա, ունենում է «կադաստրի վկայականի» կարիք, իսկ օջախը՝ երբեք, որովհետև վերջինը ոչ միայն ու ոչ այնքան աշխարհագրական վայր է, որքան հոգևոր, հոգեբանական, ապրումային պատկանելություն արտահայտող զգացողություն՝ առանց որևէ վկայականի։ Եվ, ի տարբերություն տան, օջախը կառուցվում է այնպիսի արժեքներով, որոնք մատերիալիստական ու բյուրոկրատական չափումների չեն ենթարկվում։
Ընդ որում, Նիկոլ Փաշինյանը որևէ դեպքում իր այս մտահայեցումները չի կարող արդարացնել խիստ իրատեսականությամբ ու պրագմատիկ քաղաքական հաշվարկներով, ինչի փորձերն իհարկե անում է։
Չի կարող ոչ միայն այն պատճառով, որ անկարող է քաղաքական պրագմատիկ հաշվարկներ կատարել, այլ որովհետև ինքն է տարիներ առաջ նախաձեռնել հայտնի ֆլեշմոբը ու հանրապետության ճանապարհները ծածկել «Հայաստանն իմ օջախն է, ժողովուրդն իմ ընտանիքը» կարգախոսներով։ Կյանքը ցույց տվեց, որ Հայաստանը, փաստորեն, իր համար ոչ թե օջախ էր, այլ բնակմակերես, որի «կադաստրի վկայականը» ցանկանում է ստանալ առաջին հերթին՝ Ադրբեջանից։
Կարդացեք նաև
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այս համարում
