Երիտասարդ ՔՊ-ականը «որպես թիմի անդամ» եւ «որպես քաղաքացի» անհանգստացել է ընդդիմադիր պատգամավոր Աղվան Վարդանյանի՝ հարցազրույցում արտահայտած մտքից, եւ իր անհանգստությունը ձեւակերպել է որպես հարց՝ ուղղված վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին: Եթե սպորտային զուգահեռն օգտագործենք, ապա դա գնդակի շատ հարմար «օդանց» փոխանցում էր՝ վերեւից «տոպկելու» համար. ԱԺ – կառավարություն հարց ու պատասխանի հետ դա առանձնապես կապ չունի:
Վարչապետը, բնականաբար, օգտվեց այդ հնարավորությունից՝ ասելով, որ Արցախը «նախկիններն» են հանձնել, որ նրանք դասալիքներն են, ակնարկելով, որ Աղվան Վարդանյանը, երբ նախարար էր, վատ գործերով էր զբաղված, ու պնդելով, որ Հայաստանում հիմա օրենքի գերակայություն է, հետեւաբար, Աղվան Վարդանյանով պետք է զբաղվեն իրավապահները:
Մի խոսքով՝ սովորական ՔՊ-ական քարոզչություն, որը տվյալ դեպքում մատուցվում է որպես «հարց եւ պատասխան»: Ի դեպ, եթե Հայաստանում օրենքի դիկտատուրա լիներ, ապա գործադիր իշխանության ղեկավարը ԱԺ ամբիոնից չպիտի հայտարարեր, որ իր ընդդիմախոսով պետք է զբաղվեն իրավապահները, որովհետեւ վերջիններս դա ընկալում են որպես հրահանգ:
Չեմ կասկածում, որ այսքանից հետո Աղվան Վարդանյանին կանչելու են հարցաքննության: Քաղաքական բռնաճնշումները հատուկ են նաեւ այս՝ իբր «ժողովրդավարական» իշխանություններին: Երեկվա խմբագրականում գրել եմ դրա մասին, եւ Արմեն Աշոտյանի երեկվա ձերբակալությունը դրա նոր ապացույցն է:
Կարդացեք նաև
Այնուամենայնիվ, համաձայնելով ընդդիմադիր պատգամավորի հետ, որ այս իշխանությունների քաղաքականության պատճառով Արցախի եւ ընդհանրապես հայկական պետականության գլխին մահացու վտանգ է կախված, ինձ թույլ կտամ նկատել, որ առաջնահերթ խնդիրը Փաշինյանից ազատվելը չէ, եւ «վճռական մահապարտները» որեւէ խնդիր չեն լուծում:
Ընդդիմության անելիքը, կարծում եմ, այլ պետք է լինի՝ ձեւակերպել, թե ինչպիսի պետություն պետք է դառնա Հայաստանը՝ նշված վտանգներին դիմակայելու համար: Բայց ձեւակերպելը քիչ է, պետք է համոզել հասարակության մեծ մասին, որ ելքը հենց դա՛ է: Ես, օրինակ, իմ պատկերացումն ունեմ այդպիսի պետության մասին: Վախենամ, սակայն, որ նման հեռանկարը մեծամասնությանը դուր չի գա:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ինչպես միշտ՝ համ մեխին, համ պայտին, որն, իմ կարծիքով՝ ավելի վատ է, քան Նիկոլին բացահայտ պաշտպանելը: Ի վերջո՝ Նիկոլն իրեն ավելի ազնիվ է պահում, քան իր տարատեսակ կեղծ քննադատները, որոնք ամեն քայլափոխի իրենց երրորդ ուժ են հռչակում, բայց իրականում նիկոլից ավելի նիկոլ են: Դե իսկ մեծարգո պարոն վարչաղետի մասին խոսելն արդեն ավելորդ է. որպես ազնիվ չարչի քիրվայական՝ նա ազնվորեն եւ բազմիցս խոստովանել է, որ ինքը դավաճան է եւ պետական հանցագործ, որ ատում է ռուսներին ու պարսիկներին, արցախցիներին ու սյունեցիներին եւ ընդհանրապես բոլոր այն ըմբոստ հայերին, որոնք չեն ուզում «թուրքի շուն» դառնալ…
“առաջնահերթ խնդիրը Փաշինյանից ազատվելը չէ, եւ «վճռական մահապարտները» որեւէ խնդիր չեն լուծում”
Իհարկե՝ մեր սրտի վարչաղետից ազատվել պետք չէ. եկեք զբաղվենք առաջնահերթ ջուր ծեծելով ու թողնենք, որ մեծարգո թրքահպատակը հանգիստ վիլայեթացնի Հայաստանը, հերթով բանտարկի բոլոր վճռական մահապարտներին: Թողեք պատուհաս ջահելները մի քիչ էլ աշխատեն, էլի… 🙂
Ընդհանրապես ասած՝ կարելի է համաձայնվել, որ հրաժարականով ոչ մի խնդիր չի լուծվում, բայց ոչ մի խելամիտ մարդ չի էլ պնդում, թե խնդիրը կարելի է լուծել միայն մեծարգոյից հողատուից ազատվելով: Դա խնդրի լուծման անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայմանն է…
“Ընդդիմության անելիքը, կարծում եմ, այլ պետք է լինի՝ ձեւակերպել, թե ինչպիսի պետություն պետք է դառնա Հայաստանը՝ նշված վտանգներին դիմակայելու համար:”
Վիճակն այն աստիճան աղետալի է, որ ձեւակերպումն արդեն ոչ թե ինչպիսին դառնալու, այլ ընդհանրապես պետություն մնալու մասին կարող է լինել: Այս տեմպերով թուրքացումը որ շարունակվի՝ աշխարհի քաղաքական քարտեզի վրա Հայաստան պետություն պարզապես չի լինի: Այնպես որ այժմյան ձեւակերպումը միայն մեկը կարող է լինել՝ կամ պետություն, կամ նիկոլ: Մնացած ձեւակերպումները իմաստ ունեն միայն այս հարցի լուծումից հետո…
Իհարկե՝ այնպես չէ, որ ընդդիմությունն ձեւակերպումներ չունի, բայց այս օրհասական պահին ընկնել սոցիալ-փիլիսոփայական խոհերի գիրկը՝ կնշանակի ջուր լցնել Նիկոլի ջրաղացին: Թրքահպատակ հողատուի քարոզիչները անդադար այդ երգն են երգում. թե բա՝ իրենք ինքնիշխանության համար ամբողջ օրը կռիվ են տալիս, իսկ էդ թալանչի-նախկինները ուզում են իրենց կառուցած չքնաղ վիլայեթը վարի տալ: Սա արդեն Հայաստան չի, այլ ապուշ, պատվազուրկ մի Աբսուրդիստան…
“Բայց ձեւակերպելը քիչ է, պետք է համոզել հասարակության մեծ մասին, որ ելքը հենց դա՛ է:”
Հասարակության մեծ մասի վրա հույս դնողները պարզապես վկայում են սեփական տկարությունը: Հույսը գրագետ փոքրամասնության վրա պետք է դնել, այլ ոչ թե տգետ զանգվածներին համոզելու: Դա ոչ միայն անիմաստ զբաղմունք է, այլեւ անպտուղ եւ վնասակար: Իսկ երբ հրապարակ կգան հասարակության գրագետ մասից ընտրված «վճռական մահապարտները»՝ այդ դեպքում անմիջապես կհայտնվեն ախուրյանցի Անոներն ու կոլոտ Հովոները եւ ականջները կախ կդապարտեն Նիկոլի հանցախմբի բոլոր հակաժողովրդական քայլերը…