Մինչ մենք «խաղաղություն» ենք տենչում եւ խաղաղության պայմանագիր կնքելու, ճանապարհներն ապաշրջափակելու մեր պատրաստակամությունը մատուցում միջազգային հանրությանը, մեր հարեւանները կոնկրետ գործ են անում` ամեն անգամ ավելի հնարամիտ մի քայլ, որով մեզ մտցնում են փակուղի:
Նախ, մի խումբ «անմեղ» բնապահպաններ եկան ու նստեցին Լաչինի միջանցքում` հայտարարելով, որ Արցախում շահագործվող հանքերն ապականում են բնությունը եւ վնասում տարածաշրջանի էկոլոգիային: Ապա բնապահպանների հետեւից հայտնվեցին սահմանապահները, եւ սահմանային անցակետ դրվեց: Իսկ մինչ այդ արդեն ՀՀ պաշտոնական ներկայացուցիչը` Նիկոլ Փաշինյանը, այդ քայլերի համար պարարտ հող էր պատրաստել` ադրբեջանական տերմիններ էր հրապարակել, հայտարարել, որ Տեղ գյուղից այն կողմ Ադրբեջանն է, որ ինքն առաջնորդվում է Ալմաթիի հռչակագրով, եւ Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը 1991 թվականին գործող իշխանությունն արդեն ճանաչել էր, եւ, առհասարակ, նախկինները ոչ մի շանս չէին թողել, որ Արցախը չլինի Ադրբեջանի կազմում: Այս հռետորաբանությունը, զուգակցված «Արցախը պետք է ուղիղ բանակցի» հայտարարությունների հետ, հիմք դարձավ, որ միջազգային հանրությունը եւ Ռուսաստանը հանդուրժեն Հակարիի անցակետը:
Հիմա հաջորդ փուլն է սկսվել` էկոլոգիական խնդիրների անվան տակ Երասխի գործարանն ապամոնտաժելու:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
