Եթե նախքան Արցախյան 44-օրյա պատերազմը բանակցային գործընթացում միշտ խոսք է գնացել փոխզիջումային տարբերակներով լուծումների հասնելու մասին, ապա հիմա իրավիճակը բոլորովին այլ է։ Ճիշտ է՝ ներկայում մեծ թափով բանակցային գործընթացը շարունակվում է, սակայն տպավորություն է, թե այն վերածվել է հայկական կողմի անվերջ զիջումների շարքի։ Ընդ որում, հայկական կողմը որոշակի արձանագրումներ է կատարում, որոնք միայն իրեն են վերաբերում, այնինչ Ադրբեջանն իր գործողություններում ոչնչով սահմանափակված չէ։ Օրինակ՝ բանակցությունների արդյունքում ՀՀ իշխանությունները հայտարարում են, թե ճանաչում են Ադրբեջանի տարածքը՝ 86,6 հազար քկմ-ի շրջանակներում։ Դրանով հայկական կողմը սահմանափակում է իր գործողություններն Արցախի իրավունքների պաշտպանության հարցով։
Հակառակորդի տակտիկայի մեջ է մտնում բանակցությունների իմիտացիային զուգահեռ Հայաստանին անընդհատ շնչակտուր անել, թույլ չտալ շունչ քաշել և ուշքի գալ։ Բայց ՀՀ օրվա իշխանությունները բոլոր ձևերով փորձում են ինչքան հնարավոր է զիջել ու տարբեր մեթոդներով ու մանիպուլյացիաներով արդարացնել այդ զիջումները հանրության աչքում, միայն թե իրենք մնան իշխանության։ Այսինքն, Փաշինյանին ու իր թիմակիցներին ամենից շատ իրենց աթոռն է հուզում, քանի որ նրանք հիանալի պատկերացնում են, թե ինչ կլինի իրենց հետ, երբ այդ աթոռից ընկնեն։
Արտակ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում։
