Սահմանադրական դատարանը մայիսի 30-ին դռնբաց նիստում Հայկ Մամիջանյանի դիմումի հիման վրա գրավոր ընթացակարգով քննեց 1998 թվականի հուլիսի 1-ին ընդունված՝ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 290-րդ հոդվածի 1-ին մասի՝ «այնքանով, որքանով չի նախատեսում ստորագրություն չհեռանալու մասին խափանման միջոցի՝ մինչդատական վարույթի նկատմամբ դատական վերահսկողության անմիջական առարկա լինելը, Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու վերաբերյալ» գործը:
Դիմողի՝ Հայկ Մամիջանյանի ներկայացուցիչները երկուսն էին՝ Ս. Պողոսյանն ու Ա․ Նավասարդյանը, իսկ գործով որպես պատասխանող կողմ ներգրավված Ազգային ժողովի ներկայացուցիչը` Ազգային ժողովի աշխատակազմի իրավական ապահովման և սպասարկման բաժնի պետ Մ. Ստեփանյանն էր:
Դիմող կողմը՝ մեջբերելով Սահմանադրական դատարանի, Վճռաբեկ դատարանի, Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի մի շարք դիրքորոշումներ՝ գտել էր. «Կասկածյալի կամ մեղադրյալի նկատմամբ ստորագրություն չհեռանալու մասին խափանման միջոցի կիրառումն ինքնին հանգեցնում է վերջիններիս ազատ տեղաշարժվելու իրավունքի սահմանափակման, իսկ խափանման միջոցի կիրառումից անմիջապես հետո դրանից բխող՝ վարույթն իրականացնող մարմինների պարտադիր կատարման ենթակա գործողությունների արդյունքում գործնականում սահմանափակվում է նաև այդ իրավունքի իրականացման փաստացի հնարավորությունը»։
ՍԴ-ն «Խափանման միջոցի կիրառման գործով», նոր հանգամանքի ի հայտ գալու հիմքով, վերանայման որոշում է կայացրել։
Կարդացեք նաև
Ռուզան ՄԻՆԱՍՅԱՆ
Մանրամասները կարդացեք «Առավոտ» օրաթերթի հունիսի 6-ի համարում
