Նիկոլ Փաշինյանը դեռևս 2022 թ. հոկտեմբերի 6-ին Պրագայում Ալիևի ու Էրդողանի հետ հանդիպման ժամանակ ընդունել է, որ Արցախը ճանաչում է ադրբեջանական: Ավելի ուշ Նիկոլ Փաշինյանը դրա վերաբերյալ (օրինակ՝ ապրիլի 18-ի ելույթում) հանդես եկավ հրապարակային ինքնախոստովանական հայտարարությամբ: Տեսնելով, որ ոչ ոք բացարձակապես ոչ մի ցանկություն չունի իրեն դրա համար պատասխանատվության ենթարկել, նաև՝ ոգևորված, որ իր հայտարարությունը փաստորեն ընդունելի է այնքանով, որքանով ինքը շարունակում է մնալ վարչապետի պաշտոնում, Նիկոլ Փաշինյանը մայիսի 22-ի ասուլիսում, մեծ հաշվով, պաշտոնապես հայտարարեց, որ Արցախը Ադրբեջանի անբաժանելի մաս է, ու վե՛րջ:
Թե ինչ կանեն կամ չեն անի զանազան-զարմանազան քաղաքական ուժերը, հասարակական-քաղաքական շրջանակները, ով է վրդովված, ով է հիացած, դեռ դնենք մի կողմ: Այդ արտահայտությունը գործնականում հակասում է Հայաստանի օրենսդրությանն ու Սահմանադրությանը հետևյալ ակնհայտ հիմնավորմամբ.
ա) կա ՀՀ Գերագույն խորհրդի 1992 թվականի հայտնի որոշումը, որով ՀՀ որևէ պաշտոնյայի արգելվում է Արցախը ճանաչել ադրբեջանական,
բ) կա, դեռևս չի չեղարկվել Հայաստանի Անկախության հռչակագիրը,
Կարդացեք նաև
գ) կա, դեռևս ապօրինի չի հռչակվել ՀՀ Սահմանադրությունը:
Ի դեպ, եթե արդեն մոռացողներ կան ու հատկապես՝ «մոռացողների» համար, թեթևակի հիշեցնենք, որ Հայաստանի Հանրապետության անկախությունը հռչակվել է նաև այս հիմնավորմամբ. «…կենսագործելով ազգերի ազատ ինքնորոշման իրավունքը, հիմնվելով 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի «Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորման մասին» Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհրդի և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհրդի համատեղ որոշման վրա…»:
Դե, իսկ Սահմանադրության անփոփոխելի նախաբանում էլ անքննարկելի հղում է արվում Անկախության հռչակագրին: Սրանք պետականության վերականգնման հիմքերի հիմքերն են: Եվ ահա, ի հայտ է եկել մեկը, որը բացեիբաց հայտարարություններ է անում այդ հիմքերի դեմ:
ԱՐՄԵՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում
