Պաշտոնական Բաքուն շարունակում է պետական մակարդակով հակահայկական քաղաքականություն վարել՝ վերացնելով ապօրինաբար զբաղեցրած տարածքում հայկականության հետքերը բոլոր ոլորտներում, ինչպես նաեւ հարձակվելով Արցախի ու Հայաստանի վրա: Այն ժամանակ, երբ թուրքերի օգնությամբ կովկասյան թուրքերն իրենց երկիրն անվանեցին Ադրբեջան՝ ակնհայտորեն ցուցադրելով ապագայում Իրանին տարածքային պահանջներ ներկայացնելու իրենց ցանկությունը, պարզ դարձավ, որ դա անկախ պետություն չէ, այլ Թուրքիայի «դաշույնը»՝ այս կամ այն հարեւանի դեմ գործածելու եւ միեւնույն ժամանակ անտեսանելի մնալու համար: Բացի այդ, հորինելով Ադրբեջանը՝ Թուրքիան հորինեց մի կառույց, որի հետ հակամարտությունները հայկական կողմի հետ խնդիրների լուծման նպատակ չեն հետապնդում, այլ միջոց են՝ հայկական վրիժառության սլաքը հեռացնելու Թուրքիայից, իսկ հնարավորության դեպքում՝ հերթական նվաճումների օգնությամբ թուլացնելու Հայաստանն ու հայ ժողովրդին: Ահա թե ինչու 2020 թ. Անկարան գլխապատառ նետվեց իր իսկ ցուցումով Հայաստանի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմի մեջ՝ շարունակելով հայ ժողովրդի ցեղասպանությունը:
Կախված հանգամանքներից՝ Ադրբեջանը մեկ հայտարարում է, որ իր նախնիները քրիստոնյա աղվաններ են, մեկ շեշտում է, որ ծագում է թուրքական օգուզ ցեղից, որը, իբր, տարածաշրջանի բնիկ ժողովուրդ է, մեկ էլ շփոթվում-խուճապի է մատնվում ատրպատականյան հետքի մասին բարձրագոչ հայտարարություններում: Ադրբեջանը, որը դեռ չգիտի՝ ինչ է իրենից ներկայացնում ազգային պատկանելության առումով, կարծես հաշվի չի առնում այն փաստը, որ թյուրքական առաջին ցեղերը Կենտրոնական Ասիայից քոչել ու Կովկասի տարածք են հասել 9-10-րդ դարերի ընթացքում: Աղվաններից սերված լինելու տարբերակը ներկայացվում է միայն այն նպատակով, որ, հայերին Հարավային Կովկասից հեռացնելու դեպքում կարողանան հավակնել իրենց տարածքում եղած եւ առայժմ պահպանված հայկական քրիստոնեական ժառանգությանը: Այս կեղծիքին զուգահեռ նրանք նույնիսկ «աղվաններին» ադրբեջանցիներ են անվանում:
Ադրբեջանի կողմից պատմական ճշմարտությունների մերժման պատճառն այն է, որ փաստի ընդունման դեպքում կարծիքը, թե ադրբեջանական ժողովուրդն ունի «հնագույն, ինքնատիպ ազգային պատմություն», հօդս կցնդի: Իսկ ադրբեջանցիները ստիպված կլինեն ընդունել, որ ներկայիս մշակույթը, որը հիմա կոչվում է «ադրբեջանական», պատկանում է այն բոլոր ազգերի նախնիներին, որոնք ապրել եւ ապրում են Ադրբեջանի զբաղեցրած տարածքներում։ Տարբեր մշակույթների նման խառնուրդը չի կարելի անվանել «դարերով գոյություն ունեցող յուրօրինակ ադրբեջանական մշակույթ», որն Ադրբեջանի իշխանությունների հիմնական նպատակն է եւ ուղեկցվում է կատաղության բռնկումներով:
Իշխան ՔԻՇՄԻՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
