«Սա է ժառանգությունը քո». Սբ․ Պատարագ
Հարյուր եւ հինգ տարի առաջ հռչակվեց Առաջինը։
Պատիվ ու փառք նրա կերտողներին, պահապաններին, բոլոր նվիրյալ ժառանգներին՝ սերնդեսերունդ։ Առանց նրա թույլութերի, բայց հերոսական, բազմաչարչար, բայց լուսավոր, ներքին եւ արտաքին հարվածատարափին անպատրաստ, բայց ոգեղենիկ՝ չէին լինի մեր զույգ աշխարհները՝ Հայաստանի Հանրապետությունը եւ Արցախը՝ դրոշակակիր, չէինք լինի մենք, թեկուզ մեր Հայրենիքի այս պետական վերջին հույս-ճակատով։
Տակավին Առաջինի ժառանգության մեջ ենք եւ Վերջինի նախաշեմին։
Կարդացեք նաև
Իրենց անցողիկ, խաբեպատիր, ինքնապաշտ իշխանության համար բերել, փորձում են հակադրել իրական Հայաստանը «պատրանքայինին», Արագածը՝ Արարատին, անցյալը՝ ներկային, նյութականը՝ հոգեւորին, Շուշին ու Վանը՝ երեւանյան իրենց «դաչաներին», Պետությունը՝ Հայրենիքին, Քյազիմ Կարաբեքիրի եւ Իլհամ Ալիեւի պատմագրությունը կամրջող վերնագրերը՝ Հայ ժողովրդի ու Հայաստան քաղաքակրթության արժեքին եւ իրավունքին։
Այս ամբողջի մեջ, բայցեւ աներկբա, հակասություն չկա։ Սա է նախասահմանված ժառանգությունը մեր։
Ահա զանգն է ղողանջում այսօր, արդեն 105 տարի անընդմեջ՝ ո՛չ Փաշին մեկին եւ նման տեսակին։
Եվ այո՛ մեր Պետությանը՝ իր հզոր Հայրենիք հիմնակունքով, այո՛ մեր համակ ազգին ու ժողովրդին՝ որքան էլ փրկիչ-պառակտիչն ու պատերազմի հանցագործը ջանան դրանք իրարից տարանջատել։
Մայիսյան խոյանքի այս բախտորոշ օրերին ի մի ենք գալիս եւ մեր վճռազդու-հետեւողական-հավաքական ծառայությամբ, տիրոջական մեր վարքուբարքով վերադառնում ենք ազգիս անկապտելի իրավունքին, շնորհին, արժանապատվությանը: Մեր խոցված, բայց անընկրկելի զույգ աշխարհների վերակերտումին։
Րաֆֆի Կ․ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
