Ընդամենը խաղաղ չեն մարդիկ և իրենց ստեղծած ցավը կրծում են արտաքուստ` ելքերի մոտ փնտրելով խրախճանքի ստվերներ։ Ստվերները դառնում են զոհեր։ Նրանք մտքում կուլ են տալիս միտքը։ Չծիծաղեք։ Միտքը կուլ է գնում առանց խոսքերի միջամտության։
Իսկ երկնքից թռչունները ծուռ են նայում փայտե մարդկանց։
Մարդկանց ո՞նց են քշում, գիտե՞ք։ Մարդկանցով։ Այստեղ սատանան կապ չունի։ Եվ ամենևին հնարամտությունը հաղթանակի չի հասցնում։
Ընդամենը մարդիկ խառը երևույթներից իրենց են հորինում։ Երբեմն ծաղկի պես մերժվում, երբեմն էլ ցավազրկվում՝ իրենց ստեղծած ցավին չդիմանալով։ Երկիրը խճաքար է դառնում, լվացվում արցունքներով հազար տեսակ, անցնում շնչից շունչ, խառնվում փոթորկին մարդկային։
Չլացեք։ Փրփուրները երբեմն մեռնում են ծովերի վրա։ Քամին էլ փրկություն չէ։ Այդ ժամանակ կրակը թավալվում է օդի խորքերում։ Մի նոր վալս․․․ Անթարթ նայեք, նայեք երկար ու չխոսեք։Չծիծաղեք։ Երբ փակեք ձեր աչքերը, մոռացեք աշխարհի մասին։ Մոռացեք բոլոր հորինվածքները։
Բայց երբ գնաք, ասեք՝ գնում եմ, գնում։
Եվ հրամայեք հայտնել շնորհակալություն։ Հրամայե՛ք, որ չծիծաղենք․․․
Կարդացեք նաև
Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
