Շաբաթներէ ի վեր, Միացեալ Նահանգներու արտաքին գործոց նախարար Էնթընի Պլինքըն գործի լծուած էր եւ բարձր մակարդակի հանդիպումներ կազմակերպած, որպէսզի մեկնարկը տայ հաշտութեան համաձայնութեան, մրցելով Մոսկուայի հետ։
Հարց է, թէ ինչպիսի՞ ճկունութիւն պիտի կարենայ կիրարկել Հ․Հ․ արտաքին գործոց նախարարը։ Հարցումը նո՛յնքան կարեւոր եւ անկիւնադարձային կշիռ ունի, որքան ունեցաւ Արցախեան պատերազմին մեծ յաղթականը՝ «Պայրաքտար»-ը…։
Միրզոյեան պիտի կարենա՞յ գոնէ «երկաթեայ շերեփ»-ի մը կոթը ունենալ ձեռքին, պահպանելու համար Արցախի (ու Հայաստանի) գէթ մնացորդացը, չիյնալով «կառուցողական քննարկումներու» ծուղակին մէջ։ Նախընթաց փորձառութիւնները կ’ըսեն, որ ան (եւ զինք Ուաշինկթըն առաքող «պոս»-ը) այս գործին մարդը չէ, կամքն ալ չունի: Այս իշխանութիւնը կամք ցուցաբերած է միայն… նահանջի եւ պարտութեան ճամբուն մէջ:
Պլինքըն շարունակ կը կրկնէ, որ Կովկասեան բարձրաւանդակին մէջ, կայուն խաղաղութիւն կերտելու միակ ուղին՝ ուղիղ երկխօսութիւնն է, պէտք է գործի լծել դիւանագիտութիւնը։ Սակայն արեւու լոյսէն աւելի՛ յայտնի է, որ բաւարար չէ կողմերուն միջեւ հարթակ ստեղծելը, երբ ահաւասիկ հինգ ամիսէ ի վեր կղզիացած ու աշխարհէն կտրուած է Արցախը։ Կացութիւն՝ որ հետզհետէ աւելի՛ կը վատթարանայ. նորագոյն ապացոյցը՝ ազերի բանակին կողմէ պաշտօնապէս նոր անցարգելին հաստատումն է, իսկ անդին, մարդկային աղէտին ծալքերը կը բազմանան։
Կարդացեք նաև
Խօսքերով եւ քիփլինկեան «եթէ»-ներով կարելի չէ առաջնորդուիլ եւ սպասել։
«Հայրենիք» – Պոսթըն
Խմբագրական
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայրենիք» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում:
