«Հայացք Երևանից» – Հոգեվարքի մեջ գտնվող հիվանդին եթե ամեն անգամ ներարկեն նույն խոսքը, որ շուտով մեռնելու է, կարծում եմ` նա երկար կյանք չի ունենա։ Բայց արցախցիներին տարբեր եթերներով հասկանալ են տալիս, որ ցեղասպանվելու են, եւ զարմանալիորեն կյանքը շարունակվում է, կարծես թռուցիկ ասված խոսք է, որ վաղուց այդ մասին գիտենք ու տեղ չենք տալիս տարբեր հարթակներից հնչող այդ մահաբեր գույժին։
Իմացա, որ ֆրանսիացի փաստաբաններ են այցելել Սյունիք, տեղեկացել իրավիճակին ու եկել հետեւության, որ Սյունիքի ժողովրդին եւս ցեղասպանություն է սպասվում։
Բառի գործածությունը ցեղասպանվողներիս համար սարսափազդու է, բայց անհաշտ չենք գործածության հետ, երբ գիտենք, որ հայոց ցեղը չի վերանալու արցախցիների ու սյունեցիների բնաջնջումով։
Ու երբվանի՞ց որոշվեց ցեղասպանել մեզ։ Ըստ լրատվական աղբյուրների, անցած տարվա հոկտեմբերի 6-ին Պրահայում ստորագրված փաստաթղթի համաձայն` Արցախը եւ Սյունիքի մի քանի տասնյակ բնակավայրեր հանձնվում են Ադրբեջանին։
Կարդացեք նաև
Ստացվում է, որ այս ամիսների ընթացքում մեզ հաշտեցնում էին «ցեղասպանվելու» չարաղետ մտքին, որից զերծ չմնաց «հայաթափվելը», որը պակաս սարսռազդու չէ մեզ համար, որ պիտի տուն-տեղ, հայրենիք թողնենք, հեռանանք…
Գնալով օղակը սեղմում է թշնամին, նոր ադրբեջանական անցակետ է դրվել Բերձորի միջանցքում, եւ հասկացնում են, որ ցեղասպանվելու կամ հայաթափության համար մեզ ժամանակ է տրված` մինչեւ մայիսի 10-ը, ոմանք 14-ն են նշում` տալով հավելյալ ապրելու եւս 4 օրվա հնարավորություն։
Արցախում մեր ողբերգական վերջաբանի օրերը չենք հաշվում, քանի դեռ բանջարեղենի նոր սածիլներ են դրվում հողում, կարտոֆիլ են ցանում, շինարարի մուրճի ձայնն է լսվում, տուն է վերանորոգվում, սպասում են նորածին մանկան ծննդին, պատրաստվում են դպրոցական «Վերջին զանգին», նախապատրաստվում դպրոցական եւ բուհական քննությունների…
Դասականի խոսքն եմ հիշում` «Ես երգելով կուզիմ մեռնիլ…»: Ու դարձավ Եղեռնի զոհ այն մեկուկես միլիոնից անբաժան:
Ես փորձում եմ հակադարձել նրան, որ մենք երգելով կուզենք ապրել… Երգելով այգի մշակենք, երգելով սերմը հողին հանձնենք, երգելով դիմավորենք մանկան աշխարհ գալը, դպրոցին երգելով հրաժեշտ տան շրջանավարտները… Ու այսպես կյանքը շարունակվի:
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
ԱՐՑԱԽ
