Աշխարհը՝ մի կողմ, գանք մեզ։ Թյուրքը նախ մեր կենսական ուժերն է խլել ու խլում, որովհետեւ իր տեսակի համար երկու պետություն հենց մեր Հայրենիքի տարբեր հատվածներում է ստեղծել։ Մեր առողջանալու ձեւը մեկն է՝ մեզնից քերելով պոկել մետաստազներ տված այդ ուռուցքը։ Պոկել ու շպրտել։ Որովհետեւ մեր գոյության միակ պայմանն այդ գոյացությունից ազատվելն է։ Այս նպատակին հասնելու համար պետք է իրապես ազգային անվտանգության ռազմավարություն…
Խորքային այս նպատակն իրագործելու համար դեռ պետք է լուծել այսօրվա անվտանգության խնդիրները, որ մնա այսօրվա Հայաստանի Հանրապետություն պետությունը։ Բնականաբար, ՀՀ ասելիս Արցախի Հանրապետությունը չենք մոռանում։ Ի վերջո, Արցախի մի մասը՝ լեռնային Արցախն ազատագրելով 90-ականներին՝ շտկեցինք մեր արժանապատվության ողնաշարը։ Ինչ վիճակում են այսօր Արցախը ու, իբրեւ այդ վիճակի հետեւանք, Հայաստանը, գիտենք՝ գրեթե ամեն օր նոր կորուստների արձանագրումով։ Հերթականը ադրբեջանական անցակետի տեղադրումն էր ՀՀ-ն Արցախին կապող միջանցքում։
Անկեղծ ասած՝ ԱՄՆ-ն, Եվրոպան, Ռուսաստանը քաջատեղյակ են, որ խաղաղության գործընթաց իրականում չկա, հետեւաբար, չեղած գործընթացում վստահություն լինել չի կարող։ Իսկ խաղաղության գործընթաց չկա, որովհետեւ՝
1. չկա՛ ադրբեջանական կամ թուրքական կողմից խաղաղությանը միտված որեւէ գործողություն։
Կարդացեք նաև
2. Չկա՛ թյուրքական կողմից խաղաղության հասնելու նպատակ, քանզի 44-օրյայից հետո պատերազմը չի դադարել. Ադրբեջանը 2021 թ. մայիսի 12-ին, նույն տարվա նոյեմբերի 17-ին եւ 2022 թ. սեպտեմբերին օկուպացրել է ՀՀ տարածքներ: Եվ ադրբեջանական քայլը սադրանք չէ, միջադեպ չէ, ագրեսիա չէ, պատերազմ է, որովհետեւ 44-օրյային ռազմական հանցագործություններով աչքի ընկած այս պետությունը՝ ղեկավարից մինչեւ քաղաքացի, ոչ միայն չի խորշում այդ մասին խոսելիս, այլեւ շարունակում է հայատյացության խոսույթը՝ նոր սպառալիքներ հնչեցնելով։
3. Չկա՛ թյուրքական կողմից երկխոսելու կամք. թշնամին Հայաստանին ոչ թե ուզում է տեսնել ծնկած, այլ՝ ընդհանրապես ուզում է վերջնականապես փակել հայկական դուռը՝ Հայաստանի Հանրապետությունը «արեւմտյան Ադրբեջան» համարելով։
4. Չկա՛ թյուրքական կողմից համագործակցության ցանկության նշույլ անգամ. թշնամին տառացիորեն պարալիզացրել է Արցախի եւ Հայաստանի կյանքը։ Արցախը շրջափակված է, Հայաստանի ապագան՝ անորոշ։ Սահմանամերձ շատ տարածքներում անասնապահությունը վերացել է, որովհետեւ թյուրքն անասնագող է։ Շատ համայքներում խմելու ջրի խնդիր կա, որովհետեւ խմելու ջրի ակունքին նստած է թուրքը։ Համայնք կա, որ իր հանգուցյալներին այլ համայնքի գերեզմանոցում է թաղում, որովհետեւ թուրքը մեռելների հետ էլ խնդիր ունի. գերեզմանոցներ է… օկուպացնում։
Հիմա մեր որոշելիքն է՝ թուրքի այգին ջրել, թե մերը։
Արմենուհի ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
