Թոթովենցի «Բաքու» վեպը կարդալուց հետո սկսեցի տարբերակել թուրքի երկու տեսակ` իրենց ապրելու տեղանքի տարբերությամբ, մնացած ամեն ինչում նրանց ձեռագիրը նույնն է։ Թուրքիայում ապրողներն օսմանյան թուրքեր են, Ադրկովկասում ապրողները՝ «ադրբեջանցիներ» անվան տակ «ծպտված» կովկասյան թուրքեր։
Նույն թշնամին է, որոնց հանդեպ մեր ներսի թրքամետները առանձնակի վերաբերմունք ունեն։ Օսմանյան թուրքերի հանդեպ հարգանք, հպարտություն, որ իբր բարեկամական նոր հարաբերություններ են հաստատում նրանց հետ` մոռացած մեկուկես միլիոն անմեղ զոհերի արյունը։
Հայ ստրկամիտներին վերեւից նայող այդ թուրքերը պատրաստ են մեր ստրուկների բարեւն առնել մի պայմանով, որ երբեւէ չհիշեն «ցեղասպանություն» բառն անգամ։ Ու այդպես էլ կա, 2018-ին քայլելով իշխանության եկածները պատրաստ են ժպտալ նրանց երեսին, որքան էլ որ նրանք հրաժարվեն հայկական Արարատ անունն արտահայտելուց, որը շատ դյուրին նրանց շուրթերին դառնում է Արաբաթ։
Հիշենք, թե ինչպես Միրզոյան-Չավուշօղլու հանդիպումից հետո Հայաստանի ԱԳ նախարարին թուրքական հեռուստատեսությամբ ներկայացրին Արաբաթ Միրզոյան անունով: Դեռ լավ է, որ Միրզոյան ազգանունը չդարձրին Միրզոեւ: Սա պատահական չէր, թուրքերը երբեք չեն ընդունել «Արարատ» անվանումը, եւ անգամ բիբլիական լեռն են անվանափոխել՝ դարձնելով «Աղրիդաղ»:
Կարդացեք նաև
Նույն ստրկամտությունն այսօրվա ոչ հայերի կողմից կա նաեւ կովկասյան թուրքերի հանդեպ, բայց որոշակի տարբերությամբ՝ սրանց պահանջներին լուռ ենթարկվում են ու այդպես էլ շարունակում այս թուրքերի հետ ստրուկի կարգավիճակով հարաբերություններ հաստատել՝ երկիրը մաս-մաս հանձնելով նրան:
Ե՞րբ է թուրքը հայի բարեկամը եղել, որ հիմա լինի:
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
