Կարիք կա անդրադառնալու Նիկոլ Փաշինյանի չորեքշաբթի օրվա հարցուպատասխան ձեւաչափով ԱԺ ելույթի այն հատվածին, որը վերաբերում է այդ բախմանը, որը նրա գնահատմամբ «պետք է տեղի չունենար»…
Բայց, փոխարենը, դարձյալ Փաշինյանի կարծիքով, ի՞նչ պետք է տեղի ունենար: Այն՝ ինչը տեղի է ունեցել մինչ այդ, այսինքն՝ շուրջ երեք տարի շարունակ ադրբեջանցի զինվորը գալիս է առաջ, իսկ մենք քաշվում ենք ետ, զիջում ենք ռազմագիտական բարձունքներ, գերազանց դիրքեր, մշակելի տարածքներ: Այսինքն՝ ետ-ետ երթալով բացում ենք «խաղաղության դարաշրջանը»: Ականջը կանչի Երվանդ Օտյանի վերակենդանացած հերոսի՝ Փանջունու:
Վարչապետն այդ ելույթում ասում է, որ իր կամ իրենց կողմից նախատեսվել էր նման սցենար, այսինքն մի իրավիճակ, ուր հայ զինվորը ինչ-որ մի տեղ կհրաժարվեր ետ-ետ գնալուց, կկանգներ ու կկրակեր: Սակայն ինքը կամ իրենք «այդ սցենարի շրջանակներում նույնպես կոնկրետ անձանց կոնկրետ հանձնարարություններ» են տվել: Ի՞նչ հանձնարարություն: Չկանգնել, չկրակել, հայրենի հողը չպաշտպանել, շարունակել ետ-ետ երթալը: Մինչեւ ո՞ւր: Մինչեւ Երեւա՞ն, մինչեւ կառավարության շե՞նք:
Կրտած բանակ, կրտած զինվո՞ր: Դա՞ է խաղաղության նոր տեսլականը կամ նոր բանաձեւը՝ չկրակել, չդիմադրել, միայն ետ-ետ երթալ:
Կարդացեք նաև
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
