Ցնցիչ էր եւ ահազանգային պէտք է նկատել այն կարճ լուրը, որ տօնական օրերուն այսպէս՝ հպանցիկ ձեւով հաղորդուեցաւ մեծ մասամբ ներկայ իշխանաւորներուն հակակշռին ենթակայ տեղեկատուական աղբիւրներու կողմէ, թէ՝ ատրպէյճանցի քանի մը զինուորներ 9-10 Ապրիլի գիշերուան ուշ ժամերուն թակած են Սիսիանի Աշոտաւան գիւղի մէկ տան դուռը եւ ․․․։
Յստակ չէ, թէ դուռ թակողները քանի՞ հոգի էին։ Տան մայրը, որ դուռը բանալով՝ ինքզինք դէմ առ դէմ գտած է թշնամի զինուորներու, սարսափահար եղած է եւ բնական է որ յստակօրէն չի յիշեր, թէ քանի՞ հոգի էին։ Կը խօսուի երեքէն վեց զինուորներու մասին, որ սահմանամերձ քաղաքը հասած են՝ «մոլորուած ըլլալնուն պատճառով»։
Խմբային մոլորո՞ւմ մըն էր պատահածը։
Պահ մը ընդունինք մոլորուածութեան վարկածը. ինչպէ՞ս կարելի է բացատրել անոնց յառաջխաղացքը հայրենի սահմաններէն ներս, մինչեւ Աշոտաւանի այդ օճախը։ Մեր հողերուն եւ սահմանին վրայ հսկող պահակ կամ մարդ չկա՞ր…
Կարդացեք նաև
Երանի՜ թէ սահմանամերձ ըլլար Աշոտաւանը, որպէսզի կարելի ըլլար համոզուիլ սենարիոյին։ Սիսիանի մօտակայքն է Աշոտաւանը, սահմանամերձ շրջաններէն համեմատաբար հեռու։
Մէկ բան յստակ է։ Մեր երկրի սահմանները անպաշտպան, անապահով եւ ամենայն «դուխով»… անզէն են։
Խմբագրական
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայրենիք» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում:
