ՔՊ-ի կողմից առաջադրված ՄԻՊ թեկնածուն հայտնի է որպես չափազանց զգուշավոր գործիչ, և թեպետ մասնագիտական շրջանակներում բարձր պրոֆեսիոնալի համարում ունի, ՄԻՊ աշխատանքը բոլորովին այլ պահանջներ ու գործառութային պարտականություններ ու պարտավորություններ է ենթադրում, և մասնագիտական բարձր պրոֆեսիոնալիզմը դեռ չի նշանակում, որ կարող ես լավ ՄԻՊ լինել:
Կարելի է ու թերևս պետք է լինել չեզոք ՄԻՊ թեկնածուի դեպքում, բայց մի բան է՝ լինել չեզոք, բոլորովին այլ բան՝ կոնկրետ հարցերի մասին մասնագիտական տերմինոլոգիայով հագեցած երկար խոհափիլիսոփայական տեքստեր ասելը ոչնչի մասին:
Անահիտ Մանասյանին երեկ տրվեցին կոնկրետ հարցեր 2022թ. Եռաբլուրում զոհված զինծառայողների ծնողների, այդ թվում՝ մայրերի նկատմամբ ոստիկանության ծառայողների կողմից բռնություն կիրառելու, Ազգային ժողովի (ԱԺ) նախագահ Ալեն Սիմոնյանի կողմից ազատությունից զրկված քաղաքացու դեմքին թքելու և վերջապես, իրենից քիչ առաջ նույն այդ դահլիճում տեղի ունեցած խայտառակության, Արթուր Հովհաննիսյանի խուլիգանական վարքագծի վերաբերյալ:
Որևէ հարցի ու դեպքի վերաբերյալ գնահատական չհնչեց: Եռաբլուրի գործով դեպքի փաստական հանգամանքներին չէր տիրապետում, իսկ Ալեն Սիմոնյանի ու Արթուր Հովհաննիսյանի վերաբերյալ ասաց՝ առհասարակ ՄԻՊ-ը պետք է ոչ թե անձերին անդրադառնա, այլ երևույթներին:
Կարդացեք նաև
Անահիտ Մանասյանը վստահաբար շատ լավ գիտի, որ օրենքը հստակ ասում է՝ ՄԻՊ-ը պետական մարմինների, տեղական ինքնակառավարման մարմինների և պաշտոնատար անձանց գործողություններից պետք է պաշտպանի քաղաքացուն: Արթուր Հովհաննիսյանը պաշտոնատար անձ է, Ալեն Սիմոնյանը՝ նույնպես, նրանց թիրախում հայտնված անձինք էլ ոչ պաշտոնատար անձինք են, հետևաբար՝ ինչպե՞ս է ապագա ՄԻՊ-ը պատկերացնում իր գործառույթների իրականացումը:
Հասկանալի է, որ Անահիտ Մանասյանը շատ լավ իմանալով՝ իրականում ինչ պետք է ասեր ու աներ, պարզապես այդ կերպ խուսափեց կոնկրետ ու հստակ պատասխանից՝ ՔՊ-ական թիմի թիրախում չհայտնվելու համար: Այստեղ տեղին է հիշել, որ նախկինում մենք ականատես ենք եղել՝ ինչպես էր նախկին Օմբուդսման Արման Թաթոյանը կոնկրետ ու հասցեական գնահատականներ տալիս կոնկրետ պաշտոնյաների, մասնավորապես՝ նույն Ալեն Սիմոնյանին՝ գերիների վերաբերյալ արած անթույլատրելի արտահայտության համար, ՔՊ-ական պատգամավորներ Վիլեն Գաբրիելյանին, Էդուարդ Աղաջանյանին, ԱԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանին, տարբեր նախարարների, այդ թվում՝ առողջապահության նախարարին:
ՄԻՊ թեկնածու լինելը լեգիտիմության հավելյալ աստիճան է առաջադրված թեկնածուի համար, ինչից, ցավոք, Անահիտ Մանասյանը չօգտվեց:
ՄԻՊ աշխատանքը ծանր ու տաժանակիր աշխատանք է, և պետք է կարողանալ այն պատվով տանել՝ որպես աջակից ունենալով անկախության այն բարձր մանդատը, որը Սահմանադրությամբ վերապահված է ՄԻՊ-ին: Իհարկե, դժվար է պատկերացնել, որ ՔՊ-ի կողմից առաջադրված թեկնածուի առաջ պահանջներ չեն դրվել, և որ Անահիտ Մանասյանը կարող է բացարձակ անկախ ՄԻՊ լինել, բայց նա թերևս հնարավորություն ունի չլինել Քրիստիննե Գրիգորյան: Իսկ դրա համար ինչ-որ պահի նա պետք է գնահատականներ տա՝ կապ չունի՝ որ թևի գործողությունների վերաբերյալ: ՄԻՊ-ը ԵԱՀԿ Մինսկի խումբ չէ, որ կողմերին հանդարտության կոչ անի ու հասցեական չնշի՝ սրացման նախահարձակը որ կողմն է: ՄԻՊ-ը պետք է կարողանա հարցեր տալ ու պատասխաններ ստանալ, և դրա համար առաջին հերթին պետք է համարձակություն ունենա իրերն իրենց անուններով կոչելու:
Վերջին հարցազրույցներում Անահիտ Մանասյանը հաճախ է ասում, որ ՄԻՊ գործառույթը չէ միայն հայտարարություններ անելը՝ դրանով կարծես թե հիմիկվանից ասելով՝ հայտարարություններ ինձնից առանձնապես չսպասեք, բայց ՄԻՊ-ը քրեաիրավական գործիքակազմ չունի, ՄԻՊ-ի զենքը հայտարարություններն են, որոնք հետագայում ներառվում են զեկույցների մեջ ու ուղարկվում են միջազգային գործընկերներին, այնպես որ, Անահիտ Մանասյանը ստիպված է լինելու կոնկրետ դեպքերով կոնկրետ հայտարարություններ անել:
Գոհար ՍԱՎԶՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում։
