Մեր երազանքների նշաձողը

Երբ մարդիկ բավականաչափ գիտելիքներ չունեն, նրանք հավատում են հրաշքների, եւ ավելին՝ նրանք հրաշք են պահանջում՝ որպես ապացույց, որ իրենց դեմ կանգնած է մի անձնավորություն, որն իրենցից ինչ-որ բանով տարբերվում է, իրենցից բարձր է: Այդպես են վարվում ոչ միայն մարդիկ:

«Այn ժամանակ փորձիչը՝ Սատանան, մոտեցավ նրան եւ ասաց. «Եթե Աստծո Որդին ես, ասա՛, որ այս քարերը հաց դառնան» (Մատթեոս, 4:3): Ավետարանում մեկ այլ տեղում ասված է, որ թագավոր Հերովդեսը նույնպես նման ակնկալիքներ ուներ Քրիստոսից. «Երբ Հերովդեսը տեսավ Հիսուսին, շատ ուրախացավ, շատ հաճախ լսած լինելով նրա մասին՝ երկար ժամանակից ի վեր ցանկանում էր տեսնել նրան եւ հույս ուներ, որ նա իր ներկայությամբ մի հրաշք կգործի: Հերովդեսը շատ հարցեր տվեց Հիսուսին, սակայն նա բնավ չէր պատասխանում» (Ղուկաս, 23:8,9):

Նման սյուժեներ կան նաեւ այլ հոգեւոր ուսմունքներում: Երբ մարգարեն եկավ քաղաքներից մեկը, բնակիչները կասկածեցին, որ նա իրենց նման սովորական մարդ է, խաբեբա է, ու պահանջեցին. «Իջեցրու մեզ համար երկնքի կտորը, եթե դու այն մարդկանցից ես, որը ճշմարտություն է ասում» (Ղուրան, 26:186,187): Բնականաբար, ոչ ոք նման պահանջներին ընդառաջ չի գնում:

Այդ սյուժեներն, անշուշտ, մարդկային տգիտության մասին են: Իսկ ավելի կոնկրետ՝ մարդկանց ցանկությունների եւ երազանքների սահմանափակության մասին: Պուշկինի հայտնի հեքիաթի պառավն անընդհատ բարձրացնում էր իր ցանկությունների նշաձողը, բայց մեղավորն, իմ կարծիքով, ավելի շատ նրա ամուսինն էր, որը պետք է անձամբ մի բան խնդրեր ոսկե ձկնիկից (որն այլաբանորեն Աստվածն է)՝ իմաստություն: Մնացած խնդիրներն ինքնաբերաբար լուծվող են:

Այդ թվում՝ կարող են հրաշքներ տեղի ունենալ:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ