Իսկ ինչ արեց Ադրբեջանը մարտի 25-ին: ՄԱԿ-ի Արդարադատության միջազգային դատարանի, ԵՄ կառույցների եւ բազմաթիվ միջնորդ պետությունների ու գործիչների՝ Լաչինի միջանցքը բացելու պարտադրանքին եւ հորդորներին պաշտոնական Բաքուն պատասխանեց տրամագծորեն հակառակ քայլով: Վերջինս ոչ միայն չբացեց միջանցքը, այլեւ խախտեց 2020 թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությամբ ամրագրված շփման գծի այն հատվածը, որը մոտ է Լիսագոր-Շուշի գրունտային ճանապարհին: Այն միակ գրունտային ուղին է, որն առկա է որպես Գորիս-Ստեփանակերտ ասֆալտապատ ճանապարհի այլընտրանք, եւ որով հնարավոր էր հումանիտար բեռներ տեղափոխել շրջափակված Արցախ:
Ադրբեջանական զինուժն ընդհուպ մոտեցել է գրունտային ճանապարհին, ինչն անհնարին է դարձրել դրանից օգտվելը, եւ հաջորդ իսկ օրն Արցախի իշխանությունները հայտարարեցին, որ դադարեցվել է այդ հատվածով երթեւեկությունը՝ անվտանգային նկատառումներից ելնելով:
Ադրբեջանի այս քայլն էլ ավելի կխորացնի հումանիտար ճգնաժամը, որն արդեն առկա է Արցախում եւ որը, ցավոք, ինչպես առիթ ունեցել ենք նշելու, ռուսական կողմի թողտվության եւ, թերեւս, միտումնավոր անգործության ուղղակի հետեւանք է: Այսքանից հետո միջազգային համապատասխան կառույցները պետք է անխուսափելիորեն հանգեն այն համոզման, որ առանց գործուն ազդեցության լծակների, մասնավորապես՝ պատժամիջոցների կիրառման, հնարավոր չէ Բաքվին բերել կառուցողական գործողությունների դաշտ եւ լիցքաթափել տարածաշրջանում աննախադեպ լարված մթնոլորտը:
Արմեն ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
