Մի անգամ գրել էի` այն, ինչ քոնն է, պետք է պահես, երբեք չզիջես ու չթողնես քայքայվի: Թատրոնն այսօրինակ վերամարմնավորված մեծ տարածքի տեր է՝ մարդու ներսի ու դրսի հետ մշտապես կապի մեջ: Այն հոգու անսահման ճանապարհ է բացում՝ մշտապես ուղենշելով երեւույթների կարեւորությունը, որը հաճախ մարդու կողմից այս կամ այն կերպ հետին պլան է մղվում: Իսկ ովքե՞ր են նրան լսում: Քչերը, որովհետև թատրոնը նաև հայելի է, մարդը նրա միջով շատ անգամ իրեն է տեսնում՝ ամաչելու չափ գորշ, երջանիկ լինելու պես հիանալի, միշտ ներկա՝ կյանքում, բացակա՝ ինչ-ինչ հարցերում:
Այսօր «Գոյ» թատրոնը կանգնած է լուծարման վտանգի առաջ։ Արձանագրենք` ստեղծագործական կազմ ունեցող թատրոնը, հանդիսատես ունեցող թատրոնը փակվում է ԿԳՄՍՆ-ի անհիմն ու իրենց համար «ցանկալի» պատճառաբանություններով։ Դիտելով թատրոնի խաղացանկի բոլոր ներկայացումները, միանշանակ պնդում եմ, որ «Գոյ»-ը պետք է շարունակի իր ստեղծագործական ճանապարհը։
Այդ ո՞ր թատրոնում է անխտիր բոլոր ներկայացումների գեղարվեստական արժեքը բարձր ու անթերի։ Չեմ կարծում, որ կարողանաք օրինակներ բերել։ Բայց չպետք է խաթարել մի ողջ ստեղծագործական կազմի աշխատանքը։
Պարոնա՛յք, թատերարվեստի ճանապարհն ամեն կերպ մի փակեք, մի շարունակեք ձեր որդեգրած մշակութակործան քաղաքականությունը։ Աթոռը հավերժ չէ։ Սթափվե՛ք։
Ես կանգնում եմ «Գոյ» թատրոնի կողքին։
Կարդացեք նաև
Ես դեմ եմ, որ իմ հայրենիքում թատրոն փակվի։ Այն ինչ քոնն է, կրկնում եմ, պետք է պահես ու չզիջես։
«Գոյը» չպե՛տք է քայքայվի։
Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
