«Բոլոր տեսիլքներն են իրականանում են, ի վերջո նպատակադրվելով եւ դրա հետեւից գնալով: Կարեւոր է մտածել ոչ միայն անտեսանելի ապագայի մասին, այլեւ մեր ներկան կառուցելու մասին: Անցյալում ապրելը շատ հեշտ է, որովհետեւ այնտեղ պատասխանատվություն չունես: Նույն կերպ հեշտ է ապրել ապագայով, որովհետեւ դարձյալ տեսանելի չէ ապագայի չափը: Դժվարություն է ապրել ներկայում: Եվ ինչ այսօր անելու ենք, վաղն ենք քաղելու պտուղները»,-այսօր «Ապագա հայկականը» համահայկական առաջին համաժողովի ժամանակ լրագրողների հետ զրույցում ասաց Տավուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանը։
Խոսելով անվտանգության, Արցախի, սփյուռքի ներգրավվածության մասին՝ Բագրատ սրբազանն ասաց՝ ինչպե՞ս կարելի է այսքան մեծ ներուժ ունենալ ու չօգտագործել այն, մսխել:
Aravot.am-ը հարցրեց՝ այս համաժողովի քննարկման նյութ է այն, որ մենք երկար տարիներ նպատակներ չենք դրել մեր առջեւ որեւէ ոլորտում՝ անվտանգային, կրթական եւ այլն, հիմա դուք ունե՞ք ընտրված նպատակներ, թիրախներ, ո՞րն է այն ու ինչպե՞ս հասնել իրականացմանը՝ նա պատասխանեց. «Բոլոր պետությունները, հասարակությունները ձախողում կամ հաջողում են նպատակի գոյությունից կամ չգոյությունից: Մեզ համար կարեւոր է ուժեղ, ազգային նկարագրով պետության ստեղծումը: Ամեն ինչի հիմքը արժեքներն են: Օրինակ, 13-րդ դարում, երբ մենք պետականություն չունեինք, մեկ մարդով, մեկ վանքով եւ մեկ դպրոցով 300 տարի շարունակաբար հայոց կյանքը շարունակվեց: Ես խոսում եմ Մխիթար Գոշի մասին: Պետք է գնալ խորքերը ու հասկանալ՝ մեր հայրերը ինչպես են վարվել, ինչ գործիքներով ու ինչ հիմքով: Երբ մենք խոսում ենք լավ պետության մասին ու չենք սահմանում, թե որն է այդ լավ պետությունը, դա ձախողում է: Սա նշանակում է լավագույն դեպքում շատ փող աշխատել եւ վերջ՝ ոչ մի պատասխանատվություն, ոչ մի առաջնորդություն»:
Ըստ նրա, ոչ մեկը մեզանից չի ուզում մեր պետությունը տեսնել մուրացիկ, աղքատ, արդարության դեֆիցիտով, բայց պետք է ազնվորեն, հոգեւոր մերկանալով արձանագրելով ներկայի խնդիրը, մարտահրավերները՝ չվախենանք իրականացնել մեր տեսիլքները. «Մենք գտնվում ենք խնդիրների մեջ եւ գիտենք այդ խնդիրները որտեղից են գալիս, ինչպես են գալիս: Մենք հնարավորություն ունենք պատասխանատվություն ստանձնելով՝ նոր կյանք կառուցել»:
Aravot.am-ը հարցրեց՝ բարերար Նուբար Աֆեյանն իր ելույթում նշեց, որ մենք տարիներ ի վեր որոշումներ չենք կայացրել, այդ որոշումները մեր փոխարեն կայացրել են, հիմա այդ որոշումների տերը մե՞նք ենք, թե՞ չէ, դա մե՞ր ձեռքում է՝ Բագրատ սրբազանը պատասխանեց. «Այո, մենք միշտ մեր որոշումների տերը պետք է լինենք: Երբ պատերազմից հետո երկու մեծ տերությունների դեսպանությունների ներկայացուցիչների հետ, մեկը՝ դեսպան, մյուսը՝ ռազմական կցորդ, հանդիպեցինք եւ խոսեցինք մեր իրավիճակի մասին, ես մի հարց եմ իրենց տվել, ասել եմ՝ եթե Հայաստանը, Արցախը, հայ ժողովուրդը այս կյանքից վերանան, ձեր կյանքում ի՞նչ կփոխվի, իրենցից մեկը ազնիվ է պատասխանել, մյուսը՝ ոչ: Պատասխանեցին, որ ոչ մի բան էլ չի պակասի ըստ էության, ոչինչ չի պակասի ոչ իրենց կենցաղավարությունից, ոչ իրենց ստանալիք աշխատավարձից, նյութական միջոցներից, ոչ էլ իրենց երկրի աշխարհագրական դիրքից: Ժամանակին, երբ ցեղասպանություն էր, աշխարհը մեզ կոչեց լքված ազգ: Մեզ համար կոնցեպտը դա պետք է լինի՝ չդառնալ լքված, մոռացված ազգ, մեր ներսի կյանքն է պետք փոխել: Ոչ թե հույսը դնել սրա-նրա վրա, թելադրվել, այլ փորձել դառնալ թելադրող, պայմաններ ստիպող: Մեզ ասում են հնարավոր չի, ես ասում եմ՝ հնարավոր է: Մանավանդ այսպիսի ներուժ ունեցող ազգի համար անկարելի որեւէ արգելք չկա աշխարհում»:
Կարդացեք նաև
Խոսելով միասնականության մասին՝ Բագրատ սրբազանն ասաց. «Մենք ապրում ենք մի ժամանակաշրջանում, երբ մարդը մարդուն չի վստահում, բայց մարդն ամենաշատը մարդու կարիքն ունի: Սուրբգրային իրականություն է՝ երբ մանուկները կառավարում են, փոքրերը մեծերին դառնում են անարգող, անարժանները՝ արժաններին եւ խառնվում է ամբողջ հասարակությունը: Սա Եսայի մարգարեի խոսքն է: Երբ բերում եմ մեր դաշտ, դա մեր այսօրվա պարզ անվստահության մթնոլորտն է: Ոչ ոք խոսք, անելիք չունի, որովհետեւ բոլորը ինչ-որ բանից պիտակավորված են, խոցված են: Կապ չունի՝ ով է այդ մարդը, այլեւս լսելն էլ է դարձել խնդիր, մինչդեռ լսելը մեծ առաքելություն է: Միասնականություն պետք է լինի գաղափարի շուրջ: Ես որքան էլ սիրեմ եւ հարգեմ իմ հայրենակցին, չեմ կարող ճամփա գնալ մեկի հետ, ով խոսում է, օրինակ, հանձնվելու մասին, 120 հազար մարդուն 3 մլն-ով փոխարինելու մասին, խոսում է հայրենիքի սահմանների այս կամ այն թվի մասին: Ինչպե՞ս կարող եմ ճամփա գնալ, դա է գաղափարական խզումը: Անկախ նրանից՝ մարդկայնորեն կսիրեմ, կհարգեմ, թե ոչ, բայց գաղափարական իմաստով չեմ կարող այդ նույն խրամատում գտնվել, որտեղ խրամատ գոյություն չունի: Ես չեմ խոսում որեւէ մեկի դեմ: Հիմա այս ճանապարհը, թե այդ ճանապարհի մեջ ով կմտնի ու ինչպես կմտնի, դա արդեն մեր՝ տարբերություն դնելու խնդիրը չի, իրենց որոշելիք հարցն է»:
Հռիփսիմե ՋԵԲԵՋՅԱՆ
