«Ազատության» հյուրն է Հարավային Կովկասի հարցերով Եվրամիության հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը:
Ստորև ներկայացնում ենք հատված հարցազրույցից.
«Ազատություն». – Ձեր այցը հաջորդում է Վաշինգտոնի հաղորդագրությանը, որ առաջիկայում Բրյուսելում տեղի են ունենալու հայ-ադրբեջանական բանակցություններ: Արդեն կա՞ն հստակ պայմանավորվածություններ:
Տոյվո Կլաար. – Կոնկրետ ժամկետներ չկան, բայց, այո՛, իհարկե, մենք աշխատում ենք այդ ուղղությամբ, և դա է պատճառը, որ ես այստեղ եմ՝ Երևանում։
Կարդացեք նաև
«Ազատություն». – Խոսքը երկրների ղեկավարաների մակարդակով հանդիպման մասի՞ն է:
Տոյվո Կլաար. – Ակնհայտ է, որ դա է ձգտումը։ Եվ մեր տեսանկյունից շատ կարևոր է աշխուժացնել բրյուսելյան գործընթացը, քանի որ մենք և նախագահ Միշելն անձամբ տեսնում ենք դրա կարևորությունն ու մեծ նշանակություն տալիս դրան։
«Ազատություն». – Պարոն Կլաար, ինչպե՞ս եք տեսնում Լաչինի միջանցքում իրավիճակի հանգուցալուծումը: Փաստորեն անգամ Միջազգային դատարանի որոշումը չստիպեց Ադրբեջանին ապաշրջափակել այն։
Տոյվո Կլաար. – Դե, վերջին մի քանի օրերին որոշակի հետաքրքիր զարգացումներ եմ տեսնում։ Եվ հիմա ստացվեցին էլեկտրաէներգիայի և գազի վերականգնման մասին հաղորդումները։ Եվ այդ համատեքստում ես լիահույս եմ, որ գուցե ամեն ինչ ճիշտ ուղղությամբ է ընթանում։ Եվրամիությունը հետևողական հանդես է եկել իրավիճակի ապաշրջափակման օգտին: Մենք տարբեր շփումներ ենք ունեցել և՛ կուլիսներում, և՛ հրապարակային։ Եվ ընդհանրապես, մենք հաստատ համոզված ենք, որ կարևորն այն է, որ Ղարաբաղի բնակչությունը, տեղի հայերը կարողանան իրենց ապահով զգալ այն վայրում, որտեղ ապրում են, և դրա համար կարևոր է, որ իրական երկխոսություն մեկնարկի Բաքվի և Ստեփանակերտի միջև։ Եվ դա է առաջ գնալու ճանապարհը՝ մարդկանց ներգրավելու, վստահություն ներշնչելու, որ ապագայի համար ապահով զգան այն վայրում, որտեղ ապրում են։
«Ազատություն». – Բայց կա՞ համաձայնություն այդ երկխոսության համար միջազգային ձևաչափի, ինչը որ Երևանն է պնդում։
Տոյվո Կլաար. – Կրկին, կարծում եմ, որ ամենակարևորը Բաքվի և Ստեփանակերտի միջև իրական և տեսանելի երկխոսություն հաստատելն է։ Եվ ես նաև շատ ոգևորված եմ այն փաստով, որ նախագահ Ալիևը վերջերս Մյունխենում շեշտեց այս կետը։ Եվ, հետևաբար, դա այն է, ինչ մենք կարծում ենք, որ իսկապես պետք է լինի մեր բոլոր ջանքերի կիզակետը, որպեսզի այս կարգի երկխոսությունն իրոք իրականանա, և որպեսզի լինի հանձնառության զգացում, Ղարաբաղի բնակչությունը հեռանկար տեսնի։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում
