«Գործող իշխանության համար վերարտադրվելու հիմք հանդիսացավ «խաղաղության դրոշակ» բարձրացնելը։ Աշխարհն էլ այս իշխանությանն ընդունում է որպես խաղաղության կողմնակցի։ Ասում են՝ մենք գնում ենք խաղաղության։ Այստեղ մեծ հարց է առաջանում՝ կարո՞ղ ենք հասնել խաղաղության, եթե Արցախը ճանաչված չէ։ Պատասխանը կա»,- «Արցախի հանրապետության միջազգային ճանաչման հրամայականը» խորագրով գիտագործնական համաժողովի ժամանակ այսօր հայտարարեց ՀՀ սահմանադրական դատարանի նախկին դատավոր Ալվինա Գյուլումյանը։
«Պատասխանը տրված է ՄԱԿ-ի մարդու իրավունքների կոմիտեի 1984թ․-ի 21-րդ նստաշրջանում ընդունված՝ քաղաքական եւ քաղաքացիական իրավունքների մասին դաշնագրի առաջին հոդվածի վերաբերյալ ընդհանուր դիտողություններում․ 8-րդ եզրափակիչ կետում ընդգծվել է, որ ինչպես ցույց է տվել պատմությունը, ժողովուրդների ինքնորոշման իրավունքի հանդեպ հարգանքը եւ այդ իրավունքի իրագործումը նպաստում է պետությունների միջեւ բարեկամական հարաբերությունների եւ համագործակցության կայացմանը եւ միջազգային խաղաղության ու փոխըմբռնման ամրապնդմանը։ Սա միջազգային հեղինակավոր կառույցներից մեկի հետեւությունն է, որը մենք պետք է կարողանանք օգտագործել»,-նշեց Ալվինա Գյուլումյանը։
Նա շեշտեց, որ կան մի շարք այլ միջազգային փաստաթղթեր, որոնք Հայաստանը պարտավոր է օգտագործել Արցախի հարցում։
Կարդացեք նաև
Լուիզա ՍՈՒՔԻԱՍՅԱՆ
