Մի երիտասարդ աղջիկ, որին չհավատալու հիմքեր չունեմ, պատմում է, որ նստել էր տաքսի, եւ վարորդը, նկատելով նրա վերարկուին փակցված կրծքանշանը՝ Արցախի դրոշով, ասաց՝ «էս զիբիլը հանի, նոր կքշեմ»: Հակված չեմ այդ դեպքն ընդհանրացնել՝ տարածելով մեր բոլոր քաղաքացիների վրա, ոչ էլ ցանկանում եմ կշտամբել տվյալ քաղաքացուն: Բայց առաջարկում եմ չթաքնվել տհաճ իրականությունից, ընդունել, որ նման երեւույթներ կան ու բավականին տարածված են, եւ փորձել հասկանալ, թե որտեղից են դրանք գալիս:
Սոցիոլոգիական բոլոր հարցումների համաձայն՝ Հայաստանի քաղաքացիների ճնշող մեծամասնությունը չի ցանկանում, որ Արցախը լինի Արդբեջանի կազմում: Դարձյալ հիմքեր չկան այդ հարցումներին չհավատալու: Ավելին՝ գրեթե վստահ եմ, որ հիշյալ պայմանական վարորդը նույնպես մտնում է այդ ճնշող մեծամասնության մեջ: Բայց վերացական ցանկությունները եւ կոնկրետ բացասական հույզերը չափազանց տարբեր են:
Փորձենք խորանալ այդ հույզերի ակունքների մեջ: Գուցե դրանք պայմանավորված են նրանով, որ 1998 թվականից սկսած ամենաշքեղ մեքենաները «HKP» համարանշիշերով էին, գուցե այդ վարորդի որդին ծառայում էր Արցախում եւ նրա հետ վատ էին վարվել,: Բացառված չէ, որ նա մտածում է, թե Հյուսիսային պողոտայում միայն «ղարաբաղցիներ» են ապրում: Հնարավոր է, որ նա տեսել է այդ դրոշն ընդդիմության հանրահավաքների ժամանակ, այդ հանրահավաքները կապել է Քոչարյանի հետ, իսկ վերջինիս հանդեպ ունի խիստ բացասական զգացմունքներ:
Այդ հավանական պատճառների ցուցակը շատ երկար է, բայց, կարծում եմ, պարզ է, թե ինչ տեսակի երեւույթների մասին է խոսքը: Ոչ մի սոցիոլոգիական հարցում չի կարող բացահայտել մարդկանց զգացողությունների ողջ ներկապնակը; Բայց, կարծում եմ, այս տեսակի պատճառների համախումբն է, որ, այսպես ասած, իջեցրել է Արցախի վերաբերյալ սպասելիքների նշաձողը:
Կարդացեք նաև
Եվ ինչո՞ւ միայն Արցախի: Ամուլսարը մեր քաղաքացիների մեծամասնության համար հետաքրքիր էր զուտ որպես «Սերժին մերժելու» գործիք, եւ ոչ թե այն պատճառով, որ հանքի շահագործումը վնաս է հասցնելու մեր բնությանը: Հիմա քչերն են պատրաստ գնալ այնտեղ, ճանապարհ փակել, պառկել բեռնատարների տակ ու գիշերներ լուսացնել:
Եթե վաղը բարձրանա էլեկտրաէներգիայի կամ տրանսպորտի գինը, հավատացնում եմ ձեզ՝ «ակտիվիզմի ալիք» չի բարձրանա:
Արամ Աբրահամյան
Բարև Ձեզ , պարոն Աբրահամյան
Կարծում եմ ինքներդ լավ հասկանում եք, որ այդ “ակտիվիզմը” միշտ էլ նյութական շահագրգռվածությամբ և հմուտ մանիպուլյացիաներով է սնվել ու ծաղկել։ Լենա Նազարյանը դրա վառ ապացույց։ Ցավալին այն է, որ նույնիսկ Դուք այդ մանիպուլյացիաներն ընդունոլ եք՝ НКР և երկրորդ նախագահի անունը բացասական երանգով մշտապես ներկայացնելն էլ դրա վառ ապացույց։
Իսկ իմ եղբայրը արտերկրում է ապրում,երբեք հայրենասիրությունից չի խոսում,աշխատանքի գնում է ավտոբուսով,իսկ խնայած գումարն ուղարկում է հայկական տարբեր հիմնադրամներ։
Իսկ Ձեր այդ աղջկա բեռը, հասարակության աչքերում,միայն այդ կրծքանշանն է է վերարկուին փակցված։
Եթե հայ մարդը, թեկուզ աննշան ճոխություն է իրեն թույլ տալիս,որևէ փոքր, ոչ պարտադիր ծախս է կատարում և խնայած գումարները չի հանգանակում հայրենիքի պաշտպանության համար,բայց միաժամանակ խոսում է և քարոզում է հայրենասիրություն՝ նա ստախոս է։
Սա աքսիոմա է,սա քննարկման առարկա չէ, սա պարզ,առանց որևէ դեմագոգիայի և չափազանցության,ճշմարտություն է։
Արցախի հարցը լուծվում է շատ պարզ. Արցախի կարգի բոլոր հարեւան կառույցները՝ շրջանները, որոնք ունեն սուբյեկտայնություն՝ իրենց դրոշը, ներքին օրենքները, ուժային կառույցները, սեփական ներքին քաղաքականությունը, պետք է իրե՛նք ճանաչեն Արցախը որպես իրենց հավասար սուբյեկտ, Արցախն էլ նրանց պետք է ճանաչի իրեն հավասար սուբյեկտ: Հետո այդ սուբյեկտ շրջաններն իրենք կարող են կլաստերներ կազմել եւ ստեղծել նոր՝ ավելի բարձր կարգի կառույցներ՝ պետություններ կամ մտնել արդեն ձեւավորված սուբյեկտ պետությունների մեջ: Այսօրվա պետությունները անորակ են եւ սուբյեկտայնությունից զուրկ, ինչպես բանակն առանց զենքի եւ ավազի վրա են կառուցված եւ ցանկացած քաղաքական ցնցումից վարի են գնում: Սկսած քաղաքացուց, ընտանիքներից, տեղի ինքնակառավարման կառույցներից, համայնքներից վերջացրած պետություններով ու կայսրություններով, բոլորը տառապում են սուբյեկտայնության անբավարարվածությամբ, սա է իսկական համավարակը աշխարհի մասշտաբով: Սուբյեկտայնություն նշանակում է Շնորհք Պատասխանատվություն Ծառայություն: Այսօր Ամուլսարն են մեր ձեռքից տանում, վաղը կմտնեն ընտանիքներ եւ երեխաներին կտանեն, դրա դեմը միայն Սուբյեկտն է առնում: Սուբյեկտը նա է, ով ոչ միայն ենթարկվում է լավ օրենքին, այլեւ դիմադրում է վատ օրենքի ընդունմանը:
Սովետական բանակում ծառայածների տոնը շնորհավո՛ր:
Այն ժամանակվա բողոք կազմակերպողները հիմա իշխանություն են։Այն ժամանակվա իշխանությունը տակից խրախուսում էր բողոքողներին։Իսկ հիմա դա չկա։