Օգտվելով Թուրքիայում եւ Սիրիայում տեղի ունեցած երկրաշարժի հանդեպ միջազգային բեւեռացված ուշադրությունից՝ Ադրբեջանը հերթական անգամ անջատել է Արցախի գազամատակարարումը եւ ավելի խորացրել հումանիտար աղետն այնտեղ: Դրան զուգահեռ՝ այդ երկրաշարժն իսկական հումանիտար «բում» է առաջացրել աշխարհում: Անկախ անկեղծության չափից՝ այն, անշուշտ, ողջունելի է, որովհետեւ ոչ միայն մարդկանց, այլեւ երկրների պարագայում է դժբախտությունը մերձեցնում, նույնիսկ որոշ դեպքերում հաշտեցնում: Իհարկե, նախօրեի երկրաշարժի հետ կապված՝ Իսրայելի օգնությունը Սիրիային դժվար է մերձեցման, առավել եւս հաշտեցման մեկնարկ համարել, այդուհանդերձ, այդ օգնությունը, անկախ ամեն ինչից, ցուցաբերվել է: Տրամաբանորեն հումանիզմը կամ մարդասիրությունը սահմաններ չի ճանաչում կամ չպետք է ճանաչի:
Բայց, պարզվում է, որ բոլոր դեպքերում չէ, որ այդպես է: Համենայն դեպս, Արցախի պարագայում այն կարծես թե ընտրովի է: Իհարկե եւ բարեբախտաբար, Արցախում երկրաշարժ տեղի չի ունեցել, եւ չկան այնպիսի ավերիչ ու ողբերգական հետեւանքներ, ինչպիսին այդ աղետի պարագայում է: Սակայն Արցախում մարդն ավելի քան 50 օր զրկված է մարդավայել ապրելուց՝ զրկված է սննդից, բուժօգնությունից, ջերմությունից, այն ամենից, ինչից հաստատ զրկված չեն տարբեր ատյաններում մարդասիրությունից խոսողները: Այդ դեպքում ինչո՞ւ է Արցախը դուրս մնացել միջազգային առնվազն մարդասիրական ուղեծրից:
Արցախը կարծես առերեւույթ գոյություն չունի միջազգային մարդասիրական քարտեզի վրա, այսինքն՝ 120 000 մարդ չի երեւում միջազգային հանրության կարծես թե ամենատես աչքին: Եվ դրա պատճառն ամենեւին էլ Սիրիայում եւ Թուրքիայում տեղի ունեցած վերջին երկրաշարժի հետեւանքով բարձրացած փոշին չէ, այլ այն աշխարհաքաղաքական կատարախտը կամ կատարակտը, որով տառապում են միջազգային ամենաբարձր հարթակներում եւ համաշխարհային կենտրոնակայաններում:
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» թերթի այս համարում
