Պետությունն առանձին վերցրած իշխանությունը չէ, առանձին վերցրած ընդդիմությունը չէ, բանակը չէ, ոստիկանությունը չէ, երրորդ ուժը չէ, չորրորդ ուժը չէ:
Պետությունն առանձին վերցրած մեծ ու փոքր պետերը չեն, առանձին վերցրած ղեկավարը կամ առանձին վերցրած նրա ենթական չեն, առանձին վերցրած հրամանատարը կամ զինվորը չեն, առանձին վերցրած ավտոբուսի վարորդը կամ նրա ուղեւորը չեն, հաց թխողն ու հաց գնողը չեն, հաց տանողն ու հացի սպասողը չեն:
Պետությունն առանձին վերցրած որեւէ մեկի կաբինետը չէ ու առանձին վերցրած որեւէ հրապարակ չէ…
Այս բոլորը, նրանք բոլորը, մենք բոլորս, կրկնեմ, պետության մասն են/ենք, մասնիկն են/ենք:
Կարդացեք նաև
Չի կարելի անընդհատ կրկնել, թե՝ հաղթանակը բազում տերեր ունի, իսկ պարտությունը որբ է: Չի կարելի, որովհետեւ եթե այն այսքան ժամանակ դաս չի դարձել, ուրեմն կորցրել է իր իմաստը՝ մե՛ր պարագայում, քանզի … մեր «ես»-ն առաջ է ընկել մեր «մենք»-ից:
Եթե այսպես շարունակվի, չպետք է բացառել, անդունդն է գլորվելու ոչ թե առանձին վերցրած ամեն մեկիս «ես»-ը, այլ՝ մեր «մենք»-ը, ու նույնիսկ մի Խորենացի չի մնալու, որ գրի հայոց պատմության հերթական «Ողբ»-ը:
Մինչդեռ կարող ենք այնպես ապրել ու անել, որ ոչ թե մեկ, այլ բազում Խորենացիներ ծնվեն, որոնք, սակայն, ոչ թե ողբ կգրեն, այլ հաղթական ձոն, ձոն «մենք»-ին, որ հաղթեց առաջին հերթին «ես»-ին:
Կարող ենք, եթե մեր «մենք»-ն առաջ ընկնի մեր «ես»-ից: Ու դա ոչ ոք չի անելու, բացի մեզնից:
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
