Եթե մի որեւէ պայմանական երկիր ցեղասպանություն կամ բռնություններ, ճնշումներ իրականացնի կամ փորձի իրականացնել իր երկրում ապրող ազգային փոքրամասնությունների նկատմամբ, ՄԱԿ-ը կամ որեւէ այլ կառույց, անգամ որեւէ այլ երկիր գործնական միջամտություն կիրականացնեն տվյալ երկրում: Եթե, իհարկե, դա համընկնի իրենց աշխարհաքաղաքական շահերին, կամ որեւէ պատճառով, պատրվակով դա իրենց անհրաժեշտ լինի…
Եթե անգամ երեւակայության ամենավերջին նշույլով մի պահ պատկերացնենք, թե Արցախն ու Ադրբեջանը մի երկիր են, ապա այս պահին Արցախում ստեղծված իրավիճակին՝ Ադրբեջանի կողմից շրջափակմանը միջազգային արձագանքը գործնական առումով համարժեք չէ…
Առաջին հարցը կամ, այսպես ասած, հակափաստարկը, որ սովորաբար հնչում է, այն է, թե տվյալ երկրի կառավարությունը պետք է համաձայնություն տա: Ինչպես ասվում է հանրահայտ հարցադրման մեջ՝ իսկ բարոյակա՞ն մարդ էր, արդյոք, «հանգուցյալը»…
Կներեք, իսկ Սերբիայի կառավարությունը 1999 թ. համաձայնություն տվե՞լ էր իր քաղաքների վրա ՆԱՏՕ-ի ավիահարվածներին, ընդ որում՝ առանց ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հաստատման:
Կարդացեք նաև
Իսկ 2022 թ. Ուկրաինայի կառավարությունը համաձա՞յն էր, որ Ռուսաստանը հատուկ ռազմական գործողություն կամ պատերազմ նախաձեռնի:
Իսկ 1979 թ. Աֆղանստանի իշխանությունը համաձա՞յն էր, որ ԽՍՀՄ-ը տապալի իրեն եւ զորք մտցնի իր երկիր…
Իսկ 1989 թ. Պանամայի իշխանությունները համաձա՞յն էին, որ դեկտեմբերին ԱՄՆ-ը իրենց դեմ ռազմական գործողություններ սկսի…
Իսկ 1992 թ. Սոմալիի իշխանությունները համաձա՞յն էին, որ իրենց երկիր մուտք գործեն ՄԱԿ-ի խաղաղապահ ուժերը…
Իսկ 2011 թ. Լիբիայի իշխանությունները համաձա՞յն էին, որ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը իրենց դեմ պատժամիջոցներ կիրառելու բանաձեւ ընդուներ…
Իսկ…
Անկախ այս թվաբանությունից, աշխարհագրությունից, քաղաքականությունից ու չգիտեմ ինչից՝ Արցախը, արցախցին այս պահին հրատապ փրկության կարիք ունեն, փրկություն առանց համաձայնության՝ առանց Ադրբեջանի՛ համաձայնության:
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
