Ըստ Արցախի պաշտոնական նախնական տվյալների՝ Արցախի 30 հէկ անցել է Ադրբեջանի վերահսկողության ներքո, Արցախի գետերի գերակշիռ մասը տնօրինվում է կրկին այդ երկրի կողմից, էլ չենք խոսում ադրբեջանական օկուպացիայի տակ հայտնված անտառների մասին… Առանց որեւէ բնապահպանական մտահոգության ու անհանգստության, առանց աղմուկի Ադրբեջանը տնօրինում ու վայելում է Արցախի հարստությունը, բնությունը եւ որեւէ բնապահպանական խնդիր չի տեսնում: Պատճառը շատ պարզ է՝ այդ ամենն իր՝ թեկուզեւ ապօրինի, տիրապետության տակ է: Իսկ թե ինչու է Ադրբեջանի մեջ հանկարծակի բնապահպանական սեր ու բնազդ արթնացել, օրինակ, Կաշենի հանքավայրի հանդեպ, դա էլ պարզ պատճառ ունի՝ այն ադրբեջանական վերահսկողության ներքո չէ… Գուցե այս բացատրությունը շատ պարզունակ է հնչում, սակայն հաճախ է լինում, որ ամենապարզ բանի համար փորձ է արվում գերբարդ պատճառաբանություններ գտնել:
Անշուշտ, Կաշենն էլ, բնապահպանությունն էլ պատրվակ են, եւ դրանց տակ անշնորհք կերպով քողարկված է Արցախի հարեւանի մեծ քաղաքական ու տնտեսական ախորժակը: Սակայն եթե նույնիսկ Կաշենի հանքավայրն էլ ադրբեջանական օկուպացիայի տակ լիներ, այդ երկիրը հաստատ մեկ այլ պատրվակ էր փնտրելու՝ Արցախին ծնկի բերելու փորձ սկսելու համար:
Մի բան, սակայն, Ադրբեջանը հաշվի չի առել՝ Արցախը սովոր չէ ծնկի գալ եւ այդպիսի ավանդույթ չունի, ի տարբերություն Ադրբեջանի…
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
