«Մեկ Հայաստան» կուսակցության փոխնախագահ, քաղաքագետ Վլադիմիր Մարտիրոսյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
Նայեցի. Նայեցի ոչ թե քննադատական, այլ մասնագիտական աչքով: Քննադատականի նյութ շատ կա զարմանքի, և դիսոնանսի ևս, դրա պակաս չի լինելու:
Շուրջ 680.000 ձայն ստացած Փաշինյանը խոսեց իր ընտրողների հետ: Այս անգամ խոսեց նաև իրեն չընտրողների, բայց նաև իր քաղաքական հակառակորդներին չընտրողների հետ: Շատ մեղմ և հանգիստ ինչ-որ տեղ նաև տոլերանտ մոտեցմամբ փորձելով իրեն չընտրողներին մաքսիմալ լոյալ պահել իր քաղաքական կերպարի նկատմամբ:
Փաստացի այս երկու ընտրազանգվածներում գոյություն ունեցող բոլոր թեզերին անդրադարձ կատարելով և կրկին դրանք սնուցելով (պատերազմը ջեբը գցելուց, մինչև իշխանությունը իրեն որպես պատիժ փոխանցելը) լուծեց այդ ընտրազանգվածների քաղաքական վարքաբանության հարցը պահելով նրանց նույն թեզերի մեջ, որքան էլ նրանք զգան, որ ինչ-որ բան այն չէ:
Կարդացեք նաև
Արտաքին քաղաքականության և Արցախյան հարցի մասով ողջ քաղաքական գիծն ու պատասխանատվության մեկնաբանությունը նույնպես մնաց պատասխանատվության օտարման, վրայից գցելու տրամաբանության մեջ: Սա նոր բան չէ, 680.000-ը ունի իրավիճակի մեղավորներ նշանակվածներին, դրանք մերթ նախկիններն են, մերթ ռուսները, իսկ այսօր էլ արդեն որպես նորություն «մեր գենետիկ ընկալումներն ու սովետական հայրենասիրությունը»:
Ոչ մի նոր բան չնկատվեց: Միակ բանը, որ նկատեցի դա իշխանություն կորցնելու վախն էր: Վախ, որը ձևավորվում է ոչ թե ներքին քաղաքական հավակնորդներից և նրանց գործողություններից այլ արտաքին բևեռների կողմից եկող վտանգներից և ձևավորված թակարդից: Սա է նաև պատճառը, որ Փաշինյանը փորձում է լոյալ ընտրազանգվածի հետ ևս աշխատել, ավելի լայնացնելով մաշվող լեգիտիմութան բազան նոր ընտրազանգվածներով:
Նա այսօրվանից անում է այն, ինչ մեր ընդդիմությանը շուրջ երկու տարի է՝ չի հաջողվում անել: Այն է՝ աշխատել նոր ընտրազանգվածների հետ և մոբիլիզացնել նրանց քաղաքական մտածողությունը իր թեզերի շուրջ:
P.S. Մաշված է, ոչ թե ուժեղ, այդ մենք ենք թույլ, ոչ թե նա է ուժեղ:
