Քաղաքական վերլուծաբան Վլադիմիր Մարտիրոսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
«Ես չեմ պատկերացնում պետություն, որի տարածքային ամբողջականությունը խախտված է և կիլոմետրերով բռնազավթված թշնամու կողմից, բայց այդ պետության ղեկավարությանն ու նրանց ընտրողներին այդ հարցը բացարձակապես չի հուզում, եթե հուզեր այն ամեն գնով պետք է վերականգնված լիներ:
Ես չեմ պատկերացնում մի պետություն, որն իր անվտանգությամբ ու գոյությամբ պարտավոր է Արցախին, բայց երախտամոռ կերպով այժմ ուրանում է նրան, թողնելով բախտի քմահաճույքին և բացի «ալիմենտ» վճարելուց մատը մատին չի տալիս:
Եթե չլիներ այդպիսին ինչպիսին կա, ապա 120.000 հայ պատանդառու քաղաքացիների ճանապարհը վաղուց բացված էր, որովհետև դրա համար արված կլիներ հնարավորն ու անհնարը:
Կարդացեք նաև
Ես չեմ պատկերացնում մի պետություն, որն իր անվտանգային ողջ պարագիծը թողել է ՌԴ-ին, բայց ինչ-որ անվտանգային բարեփոխումներ է անում ու մի հատ էլ անունը դնում «անվտանգային կանխատեսելի միջավայրի ձևավորում» ու ամենօրյա ռեժիմով բամբասում, դժգոհում ու մուննաթ գալիս նրա վրա, ով այդ միջավայրի ձևավորման գլխավոր դերակատարն է:
Ես չեմ պատկերացնում մի պետություն որի ղեկավարությունը բացի բաժանարար գծերից, դասակարգային ատելությունից, միմյանց նկատմամբ մաղձից և հիշաչարության դոզաներ ներարկելուց որևէ այլ կոնսոլիդացիոն մեթոդ կիրառի հանրային կառավարման ոլորտում:
Ես չեմ պատկերացնում մի պետություն, որն այն աստիճան կորցնի իր ներքին դիմադրողականության ռեսուրսը, որ պարտվողականությունը դարձնի քաղաքական քարոզչության միակ գործիք:
Ես չեմ պատկերացնում, որ այս ամենը շարադրելուց հետո այդ պետությանը անվանել պետություն իրավաչափ է և պատմաքաղաքական կտրվածքով ճիշտ:
P.S. Հայաստանի տարածքային ամբողջականության վերականգնումը ոչ միայն իմ պահանջն է, այլ նաև լուծման բանալին, այս իշխանության հարցերի լուծման ևս»:
