Էլեն Ասատրյանն ընտրվել է Գլենդելի քաղաքային խորհրդի անդամ՝ 8 թեկնածուներից բաղկացած ընտրապայքարում զբաղեցնելով երկրորդ տեղը: Նա քաղաքի առաջին ներգաղթյալն էր, առաջին հայը եւ ամենաերիտասարդ կինը, որն ընտրվել է խորհրդի անդամ: Նրա երդմնակալության արարողությունը տեղի է ունեցել այս տարվա հուլիսի 12-ին:
Հայաստանում ծնված Էլեն Ասատրյանը 10 տարեկանում ընտանիքի հետ տեղափոխվել է Գլենդել և սովորել Columbus տարրական, Toll միջնակարգ և Herbert Hoover ավագ դպրոցներում։
Զրուցակցիս՝ Ասատրյանի հասարակական ակտիվ գործունեությունը սկսվել է միջնակարգ դպրոցում ուսումնառության տարիներից, երբ նա Կրթության հարցերի խորհրդի և քաղաքային իշխանության ուշադրությանը ներկայացրեց իր դպրոցում և քաղաքում հայ համայնքի դեմ իրականացվող խտրականությանն առնչվող հարցեր: 15 տարեկանում առաջին անգամ, որպես կամավոր ներգրավվել է քաղաքական ընտրարշավում և 19 տարեկանում Գլենդելի տեղական ընտրություններում դարձել է արշավի ղեկավար: Սա ճանապարհ է հարթել քաղաքական հաջողված բազմաթիվ այլ արշավների և հասարակական շարժումների համար, որոնք Ասատրյանը ղեկավարել է 1999 թվականից սկսած:
Կարդացեք նաև
– Երկու օր առաջ վերադարձաք Սյունիքից՝ Կապանից: Եղաք համայնքապետարանում: Որքանով տեղյակ ենք՝ դեռ անցյալ տարի հունիսի 8-ին Սյունիքի մարզպետի տեղակալ Նարեկ Բաբայանը հանդիպում ունեցավ ձեզ հետ, ներկայացրեց մարզում հետպատերազմական շրջանում ստեղծված վիճակը, որի մասին նպատակ ունեիք հայ համայնքին ներկայացնել: Այս անգամ ինչո՞ւ էիք Կապանում, հարցը տալիս ենք, քանի որ ընտրել եք վատ շրջան, շրջափակում, ճանապարհային տեղաշարժի բարդ խնդիրների ժամանակահատվածը:
-Կապանը եւ Գլենդելը քսան տարի քույր քաղաքներ են: Երբ ես Հայ Դատի գրասենյակի Գլենդելի տնօրենն էի, գիտեմ՝ մեծ աշխատանքներ էին կատարվում, այդ կապը կտրվեց 2009-2010 թվականներին: Այցս պայմանավորված էր Լոս Անջելեսի եւ Հայաստանի օպերաների միջեւ հարաբերություններ ստեղծման խնդրով, ավելի ուշ կհայտարարվի այդ մասին: Հասցրեցի լինել Գյումրիում նաեւ: Կապանը շատ վտանգի տակ է այս պահին, եւ այն խոսակցությունները, որ ունեցանք Կապանում, մի քիչ տարբեր էին Գյումրիից: Չես կարող խոսել սովորական քաղաքի բարելավման ծրագրերի մասին, երբ ավելի լուրջ, անվտանգային հարցեր կան: Երբ վերադառնամ, հույս ունեմ կստեղծվեն աշխատող կոմիտեներ, այդպիսի կոմիտեն երբեք Գյումրիի համար չի եղել: Իմ հույսն էր, եթե բացվեր Արցախի ճանապարհը, հույս ունեի այցելել Մարտունի՝ Արցախ, որովհետեւ դարձանք նաեւ քույր քաղաք երկու ամիս առաջ: Անցյալ տարի Սյունիքում ծայրամասեր էի գնացել: Գյուղերից՝ Ներքին Հանդ գնացի, ուզում էի անձամբ տեսնել ճանապարհը, այն լուրերը, որոնք ստանում ենք ԱՄՆ-ում, մի քիչ տարբեր է, ինչ աչքով տեսածից:
Կազմակերպությունների հետ էինք խոսել: Պատերազմից հետո Ներքին Հանդի դպրոցի պատուհանները վատ վիճակում էին, մինչ Կապան մեկնելը, չգիտեի, որ դպրոցը փակվել է, կանայք, երեխաները դուրս են հանվել: ԱՄՆ-ում ինֆորմացիան չի հասնում, եթե ես չգիտեի, որ Ներքին Հանդում վիճակը այդպես է, ապա պատկերացրեք: Մեր աշխատակազմը կկպավի Գյումրիի, Կապանի համայնքային աշխատակազմերի հետ, աշխատանքը շատ լայն է:
-Հայտնի է, որ Դուք Արցախյան վերջին պատերազմից հետո, 2021 սեպտեմբերի 2-ին հայ ռազմագերիների հարցով բանաձեւի համահեղինակներից մեկն եք: Փաստն այն է, որ դեռ ունենք ռազմագերիներ՝ 131` ոչ պաշտոնական, 32-ը` պաշտոնական, ունե՞ք նոր նախաձեռնություններ, խնդիրը վերաբարձրաձայնելու համար:
-Այդ բանաձեւը դեմոկրատական կուսակցության ներքին բանաձեւ էր, որը հայտարարում է կուսակցության պլատֆորմը: Գնացել է Վաշինգտոն, եւ Վաշինգտոնից կուսակցությունը դա ընդունել է: Կարեւորությունն այն է, երբ կուսակցությունը հանդիպումներ է ունեցել կուսակցության ընտրված թեկնածուների հետ, այդ բանաձեւի կետերից տասներեքը եղել են, որոնք խոսվել են թեկնածուների հանդիպումներում:
-Պատերազմի օրերին՝ հոկտեմբերի 2-ին, Դուք «Հոդված 3»-ում հեռավար բրիֆինգի ժամանակ, նման միտք հայտնեցիք. «ԱՄՆ-ում մեծ լոբբինգի հարց կա, մենք իմացանք մոտ ինը ամիս Ադրբեջանը եւ Թուրքիան սրան պատրաստվել են, մեծ ներդրումներ կատարել: Հիմա մենք աշխատում ենք բոլոր ոլորտներում: Մեծ աշխատանքներ են կատարվում սոցցանցերում, լոբբինգի հետ կապված հարցերում»: Արդյոք մենք այդ ճակատում չե՞նք պարտվում:
-Կարծում եմ, դա կապված է այն հարցի հետ, թե ինչպես է ինֆորմացիան դուրս գալիս Հայաստանից: Մենք ինչ որ իմանում ենք, դրանք լինում են հայերենով: Սոցցանցերը խոսում են անգլերեն, կարդում են անգլերեն: Մեր համայնքում մի քանի տեղական թերթեր կան, մենք բոլորս դրանց ենք հետեւում, կապը ստեղծելը այնտեղի մամուլի ու այստեղի, կարծում եմ ամենամեծ մասնիկն է: Վերջին, վեց, յոթ, տաս տարին ովքեր եկել են Հայաստանից, հետեւում են հայաստանյան մամուլին, նրանք, ովքեր ԱՄՆ-ում են մեծացել են, հետեւում են այստեղի մամուլին:
-Քանի՞ անգամ եք եղել Հայաստանում: Տաս տարեկանից ԱՄՆ-ում եք:
-Քանակը կորցրել եմ:Առաջին անգամ ընտանիքով եկանք՝ 1998-ին: Երբ Հայ դատի միջոցով էի գալիս, կարող եմ ասել, 2013 թվից հետո ամեն տարի:
-Հարցս պատահական չէ, փոխվե՞լ ենք, ի՞նչն է փոխվել:
-Փոփոխությունը տեսնում եմ ամեն տարի, ոչ միայն Երեւանում, այլ՝ գյուղերում: Մարդկանց վերաբերմունքը լավացել է: Օդանավակայանից զգացվում է, ինչպես են ընդունում, դիմավորում: 2013, 2018-ին տեսնում էի մի խումբ տղամարդիկ, երբ ռեստորան էին մտնում, ու կին էին տեսնում, անհարմար էր, անսովոր, հիմա տղաները գույն են հագնում, նորաձեւ են,անմիջական են դարձել: Առաջ հարաբերությունները ֆորմալ էին, հիմա մարդկանց հետ կարողանում ես հեշտ աշխատել, կապ չունի՝ որտեղ ես:
-Քչերը գիտեն, որ ձեր եղբայրը՝ Էրիկը աշխարհի եռակի չեմպիոն է (Պաուերլիֆտինգի): Նա բարեգործական մի շարք նախաձեռնությունների հեղինակ է, արդյոք համատեղ որեւէ ձեռնարկ ունե՞ք:
–Անսպասելի էր հարցը: Դա պիտի թողնեմ իրեն, իր կողմից շարունակվում է աշխատանքը: Նա թրեյնինգներ է կազմակերպում Հայաստանում:
-Երբ առաջադրվում էիք Դեմկուսի կենտրոնական կոմիտեի անդամ, ասացիք հայտարարությամբ. «Իմ նպատակը միշտ պարզ է եղել` դրական հետք թողել ապագա սերունդների համար, պայքարել սոցիալական արդարության, մարդու իրավունքների եւ արդարադատության համար, հզորացնել եւ պաշտպանել կանանց, փոքրամասնությունների, աշխատանքային դասի եւ փոքր բիզնեսի իրավունքները»: Արդյոք, ձեր նախընտրական խոստումը կյանքի կոչո՞ւմ եք: Եթե ամփոփեք տարին, հաջողվե՞ց խոստումներից իրականացնել:
-Ինչ խոստումներ տվել եմ, կատարել եմ, փոքր բիզնեսին աջակցելու համար, ուզում եմ լինի մի ծրագիր կանանց բիզնեսին աջակցելու համար: 22 միլիոն եմ ուզել նահանգի մեր սենատորից, որպեսզի մեծ այգիներ ունենանք, այն տեղամասում, ուր կար պակասը: Գլենդելում 14 000 բնակարաններ են կառուցվելու, 1500 մատչելի բնակարանների կառուցումն ենք սկսել: Երիտասարդության մասնակցությունը իմ համար շատ կարեւոր է: Իմ ընտրության ժամանակ, երբ խոսում ենք, քառասուն տարեկանը երիտասարդ չի, հիմա առիթ պիտի լինի, քսանհինգ տարեկանները գան, մասնակցեն ընտրություններին, քաղաքային խորհրդին: Քաղաքային խորհուրդները պետք է ունենան երիտասարդի աթոռներ, դպրոցից պետք է սկսել:
-Դուք դեկտեմբեր 21-ից Հայաստանում եք: Մեզ հետ ականատես եք, որ տասնութ օր է՝ Արցախը շրջափակված է: Դուք ունեք կապեր ամերիկյան քաղաքական, դիվանագիտական շրջանակների հետ. արդյոք իրազեկո՞ւմ եք Ձեր կուսակցությանը, իրազեկե՞լ եք շրջափակումների մասին:
-Ես արդեն կապի մեջ եմ: Այստեղից իրենց գրում եմ: Երբ որ վերադառնամ հարցերի մասին կքննարկվեն: Այսօր ժողով ունենք: Հայաստանում ԱՄՆ նոր դեսպանը դեռ չի եկել, հինը արդեն գնաց, պետք է նշեմ, որ դեսպանատունը մեծ դեր է տանում: Միշտ կարեւոր է ոչ միայն համայնքը, կազմակերպչական մարմինները ներկայացնեն իրենց պահանջները: Մենք օրինակ պետք է քաղենք այն պատմությունից, որը եղել է Ցեղասպանության ժամանակ, ԱՄՆ-ն մեծ դեր է տարել, փրկելու որբերին, ժողովրդին, դա արվել է ոչ հայկական կազմակերպությունների կողմից: Իմ կոչը թե Հայ դատին, թե համայնքին, ոչ թե մենք մեր մեջ խոսենք, այլ լինեն միջնորդ կազմակերպություններ, ձայն հանեն, կդառնա մեկ ձայնը կդառնա ավելի հզոր ձայն:
Հարցազրույցը՝ Ռուզան ՄԻՆԱՍՅԱՆԻ
