Մեկ շաբաթ առաջ եկա տուն եւ հարցրի կնոջս, թե որտեղի՞ց տարիներ շարունակ ձեռք բերածս ավարն ու թալանը: Նա ինձ նայեց սովորական զարմացած, զայրացած հայացքով, որ կանայք հաճախ տալիս են իրենց ամուսիններին, երբ նրանք տուն են գալիս եւ պահանջում կորցրած իրեր։ Հենց նոր հիշում են, որ ժամանակին ունեցել են:
– Ինչ թալան, Պետիկ, – պատասխանեց նա:
Ես ասացի նրան, որ նոր եմ հայտնաբերել եւ ինձ ասացին, որ տարիներ շարունակ վայելել եմ «թալանը», բայց որն ավարտվեց 2018 թվականին։
– Ինչի՞ մասին ես խոսում,- վիճեց նա:
Կարդացեք նաև
Ուստի ես հիմա պետք է բացատրեմ նրան եւ ձեզ:
Ես պետք է վերադառնայի Էջմիածին՝ Երեւանից, իսկ վարորդը մոտիկ ընկեր է, այդ օրը նա ինձ խնդրեց նստել հենց իր կողքին՝ դիմացի հատվածում, որպեսզի առնվազն 5 բարեկամ տիկին կողք կողքի նստեն հետեւում։
Հիմա ես շատախոս եմ: Երբ նա ինձ հարցրեց իրավիճակի մասին, ես ասացի նրան իմ տեսակետը, որ գործող իշխանությունը ոչ մի դրական բանի հույսեր չի բերում, մի քիչ շարունակեցի խոսել, մինչեւ մեքենան կանգնեց, եւ տիկնանցից մեկը իջավ, հանկարծ ասելով. «Երբեք մի խոսիր վարչապետի դեմ» եւ հեռացավ, որպեսզի իր հետեւում թողնի փոթորիկ եւ ցասման ու հանդիմանության դարպասներ, որոնք կբացվեն իմ դեմ մնացած «գումարտակի» անդամների կողմից:
Եվ այսպես սկսեցին նվագախմբի պես դերեր փոխանակելով անձնական բնույթի գրոհներով՝ «դու վատ մարդ ես», «երբեւէ օգնե՞լ ես որբերին, ես երբեք ոչ մի հոգու չեմ ասել այս մասին, բայց ես միշտ օգնել եմ որբերին, վստահ եմ՝ դու ոչ, պարզ է, դու վատ մարդ ես, ով երբեք որեւէ մեկին լավ բան չի արել, դա երեւում է մեր բարի եւ պարկեշտ վարչապետի վրա հարձակվելով»,- այս ամենը տեղի ունեցավ, եւ այդ վարորդը շարունակ ազդանշաններ էր տալիս ինձ ու շշնջում. «Պետրոս, սուս մնա», «Պետրոս, փակ բերանդ պահիր, թող փոթորիկը անցնի»: Ես շարունակ հավատացնում էի նրան, որ չանհանգստանա, քանի որ չէի պատրաստվում պատասխանել, մի շարք պատճառներով, որոնցից տիկնանց հարձակումները ինձ զվարճալի էին թվում. որովհետեւ ես տեսա, որ նրանք գալիս էին մաքուր սրտից եւ անկեղծ, ինքնաբուխ, անմեղ բնությունից, ազնիվ բարի տիկնայք, ովքեր սիրում են իրենց երկիրը եւ հույս ունեն դեպի լավը, բայց գուցե նրանց բարությամբ եւ պարզությամբ ես տեսա միամտություն եւ մաքրություն իմ դեմ «արշավի» ժամանակ։ Նրանցից մեկը հեռախոսազանգ ստացավ եւ նա ծիծաղելով ասաց, որ զբաղված է քաղաքական բանավեճով (իրականում դա միակողմանի բանավեճ էր, որտեղ քննարկումն արգելված էր), նրա ծիծաղի մեջ ես տեսա, որ նրանք դրանից հաճույք են ստանում, ուստի ուրախ էի, որ ուրախություն եմ պատճառում:
«Քաղաքացիական պայմանագիր»-ի կողմնակիցներից որեւէ մեկից 2 տարի ժամանակ եմ խնդրել, որ ինձ հետ բանավիճեն, բոլորը մերժել են դա անել, հետեւաբար, ինձ հետաքրքիր էր տեսնել, թե ինչպես են մտածում վարչապետի կողմնակիցները. դուք լսում եւ մտիկ եք անում, եւ որքան քիչ խոսեք եւ բացահայտեք ձեր փաստարկները, այնքան լավ: Իդեալական էր մի տղայի համար, ով այժմ գտնվում էր «ծանր հրետանու» տակ։ Նրանցից մեկը վերջնական մեղադրանքը հնչեցրեց. «Ուզում եմ ասել, թե ինչու եք ատում վարչապետին, բացատրեց «ժյուրիի» անդամներից մեկը, այլեւս թալան չկա, հետեւաբար, դու կորցրել ես թալանելու ունակությունդ, հետեւաբար ուզում ես տեսնել հին օրերի վերադարձը, որպեսզի նորից օգուտ քաղես դրանից», երբ նա ավարտեց իր վճռական հայտարարությունը, մյուսները համաձայնեցին, ուստի անդամները, երդվյալ ատենակալները կայացրեցին իրենց վճիռը, եւ ինչպես պարզվեց, ես պարզեցի, որ 2017 թվականին Հայաստան ժամանելով, հասցրել եմ լինել հին համակարգի մաս, եւ ես դրանից շահել եմ, բայց ուզում էի նրանց հարցնել. ինչպես է ստացվել, որ ես մասնակցել եմ 2018 թվականի «թավշյա հեղափոխությանը», բայց դատավճիռը բողոքարկելն իզուր է, այն ընդունվել է միաձայն, քննարկման ավարտ: Ցանկացած հետագա քննարկում միանշանակ կնշանակի «ռեւանշիստի» փորձ:
Ես այս ամենի մասին գրում եմ՝ որպես հումորի մաս, բայց այն մեսիջը, որ ուզում եմ ուղարկել, սա մեր խնդրի մի մասն է. մարդիկ չեն սիրում լսել, քիչ բան կիմանան, որ ես ընդդիմության մաս եմ, որը զրոյական կապ ունի, այսպես կոչված, «նախկին» ընդդիմության հետ, եւ ես դրա համար մասամբ մեղադրում եմ լրատվամիջոցներին, այն լրատվամիջոցներին, որոնք եւ նրանց անվանում են «նախկին»:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
24.12.2022
Էդ բլոգերն ի՞նչ է նշանակում, բացբերան