«Մարդկանց գիտակցության մեջ հատուկ մտցվեց, որ Արցախն ավելորդ է եւ դժբախտությունների պատճառ է։ Ում հարմար էր այդպես մտածելը, անջատեց դա իր մտքից․․․Ցավոք սրտի, այնպես է ստացվում, որ մինչեւ դանակը չհասնի ոսկորին, դու չես զգալու, թե ինչ է կատարվել։ Մտածում էին, դե Արցախը հեռու է, մե՞զ ինչ։ Ես այդ մտայնությունը չեմ կարողանում հասկանալ․․․»,- «Հայելի» ակումբում ասաց ռեժիսոր Արթուր Սահակյանը։
«Կարծում եմ՝ սա շատ կոնկրետ նախագիծ է։ Գունավոր հեղափոխություն՝ առաջին գործողությունը, հետո պատերազմը՝ երկրորդ գործողությունը, երրորդն էլ՝ դա էր․․․Սա կոնկրետ գծված, պայմանավորված մի ծրագիր է․․․Ինչ-որ ժամանակ թողնում են հանգիստ մնաս, հետո հանկարծ նման մի բան է տեղի ունենում»,- նշեց ռեժիսորը։ Ասաց, որ թատրոնի մարդկանցով եւս կոչ են հղել միջազգային հանրությանը՝ Արցախի շրջափակումը վերացնելու մասին, բայց առանձնապես հույսեր չի փայփայում, թե դա արդյունք կտա։
«Ես հիշում եմ, թե 44-օրյա պատերազմի ժամանակ արցախցի կանայք ու երեխաները ինչպես էին ցույց անում ՄԱԿ-ի գրասենյակի առաջ, բայց ղեկավարը նույնիսկ դուրս չեկավ։ Երկու օր դուրս չեկավ, հետո ասաց՝ 2 հոգու կընդունեմ։ Այն օրն էլ գնացին ԵԽ, էլի չընդունեցին։ Այդ դեպքում էդ գրասենյակներն ինչո՞ւ են մինչեւ հիմա մնացել այստեղ։ Ուրեմն Հայաստանի ինչի՞ն են պետք այդ գրասենյակները, ինչո՞ւ են դրանք գալիս այստեղ խոպան»,-ասաց Արթուր Սահակյանը։
«Ես ռուսամետ չեմ, բայց որ վերլուծում եմ, տեսնում եմ, որ դեռեւս 90-ականներից ամեն ինչ միտված էր Ռուսաստանը քանդելու վրա, դա նաեւ լավ երեւում է ռուս-ուկրաինական պատերազմում։ Ես առավել եւս թուրքամետ չեմ, նաեւ սատանամետ չեմ, բայց էս բոլոր գործընթացները տանում են դեպի էդ աշխարհը․․․Հիմա էլ ստացվեց՝ հայաստանցու ու արցախցու միջեւ հատուկ հակամարտություն սարքեցին, ինչպես ռուսի եւ ուկրաինացու, ինչպես Թայվանի ու Չինաստանի միջեւ»,-ռեժիսորը։
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ