Արդյոք հայ-թուրքական խաղաղության գործընթացի նկատմամբ իրականում միջազգային վստահություն կա՞ր, թե՞ այդ վստահության թեզը հայկական կողմին էր հրամցվում, եւ հիմա մտավախություն կա, որ հայ հանրության լայն շերտերն այլեւս չեն հավատա հրամցվող՝ «փոխված թուրքի» հետ բարեկամության թեզին։
Իհարկե, ԱՄՆ-ն այլ բան էլ է ասում՝ կոչ անելով «բոլոր կողմերին ցուցաբերել զսպվածություն ու անհապաղ դադարեցնել խաղաղ գործընթացը խաթարող բոլոր քայլերը եւ հարգել միջազգային մարդասիրական իրավունքով ստանձնած պարտավորությունները»: Բոլո՛ր կողմերին։ Այսինքն՝ ճանապարհը փակի թյուրքական կողմը, ճգնաժամ ստեղծի թյուրքական կողմը, (ընդ որում՝ նման կոչեր էլի են հնչեցրել) սպառնա թյուրքական կողմը, բայց կոչը հնչի բոլոր կողմերի համար։
Եվ մյուս հարցը՝ ի՞նչ է, ի վերջո, ուզում կորզել թյուրքական կողմը հայկական կողմից Բերձորի միջանցքի փակմամբ, ի՞նչ նվազագույն ու առավելագույն պահանջներ են առաջադրվել մեր առջեւ։ Պատասխանը հստակ է՝ ինչ էլ կորզի, ի վնաս մեզ է, քանզի մեզ համար չկա նվազագույն կամ առավելագույն կորուստ։ Եվ, իհարկե, միջազգային ոչ մի կոչ թյուրքական կողմին չի հակադարձի, թե այդ ինչպես եղավ, որ 44-օրյայի ժամանակ Արցախի բնության ու բնակչության դեմ սպիտակ ֆոսֆոր կիրառած թյուրքը սկսեց խոսել իբր բնապահպանությունից։
Որն է մե՛ր անելիքը։ Բերձորի միջանցքը Հայաստանի եւ Արցախի կյանքի ճանապարհն է։ Իսկ կյանքի համար պայքարում են ու պայքարում են համառ, չմեռնելու հաստատակամությամբ, բոլոր հնարավոր ու անհնարին թվացող ձեւերով։
Կարդացեք նաև
Լուսինե ՄԽԻԹԱՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
