Իշխանությունը շահարկում է մարդկանց տոնակատարության տեսարանները՝ անպարկեշտ քարոզչություն ուղարկելով, որ այս միջոցառումներին ներկա մարդիկ ուրախ են
Այս հոդվածով ես մտադիր չեմ հանդես գալ՝ որպես առաջադեմ բլոգեր, ով փորձում է ապացուցել իր տեսակետը եւ դիմում է այնպիսի փաստարկների ընտրության, որոնք կարող են տպավորություն ստեղծել, թե դրանք ներկայացնողն ավելի առաջադեմ հմտություններ եւ փորձ ունի, եւ հետեւաբար նա ավելի լավ գիտի որոշակի թեմայի մասին: Ոչ, ես ուզում եմ լինել ընկեր, ինքնաբուխ հայ, ով Լիբանանից ժամանել է Հայաստան եւ ձեւավորել իր համոզմունքները, ոչ թե որպես բլոգեր, այլ որպես հայ, այսքանը։ Ես ուզում եմ լինել այս սահմաններում, քանի որ այն մարդը, ով ինձ ոգեշնչեց կրկնել իմ մեկնաբանությունները եւ նույնիսկ հոդվածներ գրել մեկ կոնկրետ թեմայի շուրջ, ես եզրակացրի, որ իմ հոդվածներն ու մեկնաբանությունները չեն հասել իրենց նպատակին, ինչը ուրիշներին իմ տեսակետի մեջ չհամոզելն է։ Բայց որպեսզի նրանք հասկանան, թե ինչ եմ ուզում ասել, հետեւաբար, ես եզրակացնում եմ, որ իմ ճանապարհները բավականաչափ ինքնաբուխ չէին, եւ իմ ուղերձն ու մտադրություններն այնքան էլ կլանվող եւ ակնհայտ չէին:
Հենց այսօր Ֆեյսբուքում տարածեցի արտերկրից եկած մի ընկերոջ գրառում, ով, ի դեպ, պատկանում է մի քաղաքական կուսակցության, որը մրցում էր իմ կողմից 22 տարի Լիբանանում աջակցած կուսակցության հետ, բայց ես գտա նրա գաղափարները իմ գաղափարներին համապատասխան, որտեղ նա քննադատել է Երեւանի իշխանություններին աշխարհի 5-րդ ամենաբարձր տոնածառի համար ծախսված գումարների համար, որը հսկում են առնվազն 3 տասնյակ ոստիկաններ:
Մեկ այլ իմ շատ մտերիմ ընկեր, որը պատկանում է իմ սեփական քաղաքական գաղափարախոսությանը, կարծես դժգոհ էր իմ մոտեցումից, նա արտահայտեց այս դժգոհությունը եւ խնդրեց ինձ լսել իր տրամաբանությունը, եւ ես լսեցի հինգ րոպե, եւ նա ինձ խնդրեց ներկայացնել իմ փաստարկները: Եվ ծնվեց այս հոդվածը, ես ասացի, որ պատասխաններ ունեմ նրա խոսքերին, որոնք նպատակ չունեն ապացուցել նրան, որ մոտեցումս ճիշտ է, այլ փորձել հասկացնել նրան շարժառիթը, եւ ես կասկածում եմ. որ որեւէ մեկը կարող է պնդել, որ տիրապետում եմ բացարձակ ամբողջական ճշմարտությանը, քանի որ ճիշտն ու սխալը նման հարցերում ուղղակի հարաբերական են եւ հեռանկարային («A matter of perspective»):
Կարդացեք նաև
Ընկերս ինձ վստահեցնում է, որ իր շարժառիթները ոչ թե իմ մտածելակերպը քննադատելն է` ելնելով Երեւանի ներկայիս իշխանությունների սեփական աջակցությունից, այլ ուզում է ստիպել ինձ տեսնել, որ ես դրդված եմ անընդհատ քննադատել ներկայիս իշխանություններին եւ այն ամենն, ինչ անում եմ, զուտ այն պատճառով, որ ես ինձ համարում եմ իշխանության համառ ընդդիմություն, ուստի ասում է, որ իշխանությունն ինչ էլ անի, մենք շարունակելու ենք քննադատել, եթե նույնիսկ մի դեկոր չդնեին ամբողջ երկրում, մենք, այնուամենայնիվ, կքննադատենք իշխանությանը. նրանց դիրքորոշումը, որ նրանք փորձում են ավելի ճնշել աղքատ ժողովրդին:
Ի՞նչ վատ բան կա, ասում է, այո, երկիրը հուզական վերքերի մեջ է, շարունակե՞նք սգալ, պատմության մեջ ամեն ժողովուրդ տեսել է պատերազմներ, կորցրել է տարածքներ եւ նահատակներ, բայց սա նշանակո՞ւմ է, որ չպետք է տոնել, կյանքը շարունակվում է, սա է կյանքի օրինաչափությունը, նա ինձ ասաց, որ ես ասում եմ, որ ես չեմ դիմում իմ աջակցությունը քննադատող կուսակցությանը, որի հետ մենք տասնամյակներով մրցել ենք, այլ ես, ընդունելով նրանց մտածելակերպը, դե ֆակտո աջակցում եմ նրանց, նա նաեւ ասում է, որ կհասկանա, եթե ես եւ Ով ընդդիմանում է իշխանությանը, քննադատում է նրան իր քաղաքականության համար, դա իր համար ընդունելի կլիներ, բայց մենք պարզապես սպասում ենք, որ ամեն մանրուք օգտվի դրանից եւ քննադատի նրան, ինչը իր դեմ նախապաշարմունքից է, եւ դա անհաս է, եւ դա այն է, ինչ հիասթափեցնում է նրան: Նա նաեւ նշում է, որ արդար չէ քննադատել կառավարությանը զարդարանքների համար, մինչդեռ Արցախը արգելափակված է, քանի որ զարդարանքները սկսվել են այս դեպքերից մեկ շաբաթ առաջ:
Սկսեմ նրանից, որ ընկերս իր տրամաբանության եւ ողջամտության մեջ թերություն չունի, նա ունի կետեր, որոնք ես հարգում եմ, իր տրամաբանությունն աբսուրդ չէ, ես կարող եմ քննարկել եւ ցույց տալ իմը՝ չփորձելով ժխտել նրան եւ ապացուցել, որ սխալ է։ Հետեւաբար, սկզբունքորեն սխալ չէ, որ ազգը փորձում է վերքերից ու պարտությունից վեր կենալ եւ հարություն առնել, դա ոչ միայն բնական է, այլ ճիշտ ճանապարհ, այդպես է, երբ ժողովուրդը խաղաղության է հասել կամ պարտությամբ, կամ հաղթանակով, կամ քաղաքական լուծումով, որը մեր վիճակը չէ, մենք դեռ պատերազմի մեջ ենք, չհայտարարված, Արցախի հարցը չի կարգավորվել, եւ ոչ միայն, մնացած հանրապետությունը դեռ հսկայական վտանգի տակ է, Ալիեւը մեզ անընդհատ սպառնում է, եւ մինչ մենք պետք է պատրաստվենք վտանգին, մենք կարող ենք երաշխավորել միայն մեր անվտանգությունը՝ նախապատրաստելով մեր պաշտպանությունը, եւ թեեւ բնական է քաջություն դրսեւորել՝ չվախենալով պատերազմից, չվախենալով տոնել՝ անտեսելով մեր պաշտպանության եւ անվտանգության միջոցները: Նշանակում է, որ մենք մեր գլուխը ավազի մեջ թաքցնելը քաջություն չէ, դա անխոհեմություն է եւ ռազմավարական հիմարություն, եւ կա տարբերություն այս երկուսի միջեւ: Երկրորդ՝ ընդդիմությունը քննադատում է այդ հսկայական ծախսերը, քանի որ դա մեր կողմից դիտվում է որպես իրավիճակից շեղվելու միջոց՝ փորձելով շեղել ժողովրդի ուշադրությունը, ներկայացնել կեղծ պատկեր, թյուր տպավորություն, որ ամեն ինչ շատ լավ է, ժողովուրդը գոհ է ստեղծված իրավիճակից եւ իշխանությունից, իշխանությունը շահարկում է մարդկանց տոնակատարության տեսարանները՝ անպարկեշտ քարոզչություն ուղարկելով, որ այս միջոցառումներին ներկա մարդիկ ուրախ են եւ մեծ թվով մասնակցում են, մինչդեռ ընդդիմության հավաքները, գրավել շատ ավելի քիչ ամբոխ, հետեւաբար, ենթադրելով, որ նման մասնակցություններն իրականում աջակցության արտահայտություն են կառավարությանը:
Երրորդ, ինչ վերաբերում է իմ կողմից այսքան կողմնակալ լինելուն եւ կառավարության հանդեպ նախապաշարմունքին, եւ որ ես քննադատում եմ նրա յուրաքանչյուր քայլը, փոխարենը քննադատելու նրան իր քաղաքականության համար, ի պաշտպանություն իմ, կարող եմ ասել, որ դա ամբողջովին ճիշտ չէ, քանի որ մի շարք հարցերում փորձել եմ օբյեկտիվ մնալ, եւ մինչ Հայաստանում շատ քաղաքական կուսակցություններ, եւ հատկապես այն կուսակցությունը, ում ես սատարում եմ, այն, որին ես սիրում եմ անվանել Ազգային շարժում (Ազգային-Ժողովրդավարական Բեւեռ), պնդում են վարչապետին դավաճան տեսնել. «Կապիտուլյանտ», ես երբեք չեմ ընդունել այդ տեսությունը, միշտ ասել եմ, որ նման դատավճիռ չեմ կայացնելու, քանի որ բավարար գիտելիքներ չունեմ, որպեսզի դա կարգավորեմ, եւ միշտ պնդել եմ վարչապետին անվանել պարոն վարչապետ, չնայած այն հանգամանքին, որ ես քննադատում եմ նրա քաղաքականությունը մի շարք ասպեկտներով (սոցիալական/տնտեսական, անհանդուրժողականություն, ազգը միավորել նույնիսկ չփորձելը, corona, այդքան համառ լինելը եւ սխալ որոշումներ կայացնելը, արտաքին քաղաքականությունը…): Իսկ ինչ վերաբերում է իմ քննադատություններին, որոնք հաճախ զուգահեռ են դառնում հայկական սփյուռքում տարիներ շարունակ պայքարած ուժերի հետ, ասեմ, որ ինձ համար չափանիշը ոչ թե քաղաքական կողմն է, ով ինչ-որ բան ասում է, այլ այն, ինչ ասում է, ուստի չափանիշը՝ ոչ թե ՈՎ ինչ-որ բան է ասում, այլ՝ ԻՆՉԸ: Հուսով եմ, որ ոչ միայն իմ ընկերը, այլեւ բոլորը հասկանում են իմ դրդապատճառները եւ ինչպես եմ ես մտածում, ես ոչ մեկին չեմ խնդրում համոզվել իմ ասածով, պարզապես փորձել լսել ինձ, լսել եւ փորձել հասկանալ:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
21.12.2022
